Πίτσα vs σουβλάκι

(Ακολουθεί ψιλοάσχετη εισαγωγή...)

Έστω ότι είσαι deliverας. Ετοιμάζεται η παραγγελία, την παίρνεις, μαζί με τις οδηγίες για την οδό, την βάζεις πίσω στο κυβικό αυτό κατασκεύασμα που δεν ξέρω πως λέγεται και ξεκινάς. Εκεί που πλησιάζεις σιγά-σιγά στον προορισμό σου, ξάφνου πατάς μια μπανανόφλουδα σαν να είσαι στο Mario Kart και τσακίζεσαι ψιλοαρχοντικά... Το μεγάλο ερώτημα είναι. Τι θα προτιμούσες να κουβαλάς...; 

Μπανάνα στο Mario Kart

Πίτσες ή σουβλάκια...?

Πίτσα

Ό,τι χειρότερο...

Η πίτσα, για αυτούς που αναρωτιούνται, είναι αυτό το στρογγυλό κομμάτι ζύμης (ΣΤΡΟΓΓΥΛΟ και ΟΧΙ τετράγωνο, ημικύκλιο, σε σχήμα καρδιάς, σε σχήμα αρχιδιού και άλλα τέτοια) που βάζεις μέσα σχεδόν ό,τι γουστάρεις και το ψήνεις. Αυτό είναι το καλό με την πίτσα. Ότι είναι για όλα τα γούστα. Για τους κρεατοφάγους, τους χορτοφάγους, τους τυροφάγους, τους παραδοσιακούς, τους κανίβαλους, τους ηλίθιους και γενικά για όλους. Κόβεται σε 8 κομμάτια (μπορεί και 6 αν είναι μικρή ή 12 αν είναι μεγάλη) και ΔΕΝ ΣΕΡΒΙΡΕΤΑΙ. Παίρνεις το κομμάτι απευθείας από το κουτί (ή το ταψί εάν είναι σπιτική) και επίσης ΔΕΝ ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΕΙΣ ΜΑΧΑΙΡΟΠΗΡΟΥΝΟ. Δεν τρως ούτε μακαρόνια ούτε μπριζόλα. Χώνεις το μισό κομμάτι μέσα στο στόμα, ψήνεις τη γλώσσα σου και το βουλώνεις. 

Πίνακας του Πικάσο

Το σημαντικό επίσης είναι να καίει. Να τραβήξεις το κομμάτι από την άκρη και αφού το τυρί τεντώσει και φτάσει τουλάχιστον το μισό μέτρο, να πέσουν όλα τα υλικά από πάνω του. Τότε μόνο θα καταλάβεις την αξία τους. Όταν χαθούν από τα μάτια σου. Και φυσικά θα τα πάρεις με το χέρι αδιαφορώντας για τα πολλαπλά εγκαύματα που θα πάθεις και θα τα βάλεις και καλά μου όπως ήταν πριν επάνω στο κομμάτι, φτιάχνοντας στο τέλος κάτι που θυμίζει ομελέτα με πασαλειμμένη κοπριά πάνω σε πίνακα του Πικάσο. 

Η ζύμη, λένε, είναι αυτή που κάνει τη διαφορά στην πίτσα. Πρέπει να είναι σωστά ψημένη και όχι σαν σόλα ή κάρβουνο. Το πάχος της δε, είναι κάτι υποκειμενικό. Οι Ιταλοί την κάνουν λεπτή και ψιλοτραγανή. Εδώ που είμαστε χοντρέλες τη θέλουμε αφράτη και χοντρή και στην άκρη να είναι τυλιγμένο ένα χωριάτικο λουκάνικο, μισό παστίτσιο, κάνας κεφτές, λίγες μπάμιες και μια τυροκαυτερή.

Τέλος, το κορυφαίο είναι όταν προσπαθείς να φτιάξεις μόνος σου την ζύμη. Επειδή είδες κάπου να την πετάνε στον αέρα και να τη στρυφογυρνούν με τα δάχτυλα δεν σημαίνει ότι μπορείς να το κάνεις και εσύ. Δεν είσαι ούτε ο Έκτορας ο Μποτρίνι ούτε ο Ζυμαρούλης της Pillsbury. Αλλά σαν γνήσιος κανίβαλος θα το προσπαθήσεις. Και δώστου το κοπάνιμα και οι σβούρες, και η ζύμη μία στο πάτωμα, μία στο ταβάνι, μια στη μούρη σου, μία κάτω από το μπαλκόνι κ.ο.κ , μέχρι τελικά να παραγγείλεις απ'έξω, γιατί βαριέσαι να κατέβεις να τη μαζέψεις από το αμάξι του γείτονα...

Αγνώστου προελεύσεως πιτσοσούβλακο

Σουβλάκι

Το κατεξοχήν ελληνικό φαγητό μαζί με το muzaka. Μία πίτα (μπορεί και δύο) αγκαλιάζει στοργικά το εκάστοτε κρεατικό (χοιρινό, κοτόπουλο, κεμπάπ, μπιφτέκι, λουκάνικο) μαζί με πατάτες, ντομάτα, τζατζίκι/σως/γιαούρτι/κέτσαπ/μουστάρδα, κρεμμύδι, μαρούλι. Αυτά επιτρέπονται σε ένα σουβλάκι. Οτιδήποτε παραπάνω είναι απλά υπερβολές. Το παν στο σουβλάκι είναι να είναι σάπιο το κρέας. Να έχει το κλασσικό ξύγκι σε αφθονία. Δεν θα ξεχάσω ποτέ το πρώτο (και μοναδικό) σουβλάκι που έφαγα έξω από γήπεδο. Πέρα από την άψητη πίτα και τις προχθεσινές πατάτες, το καλαμάκι ήταν απλά ένα ενιαίο κομμάτι κρέατος. Ή θα το έτρωγες όοολο μαζί, ή θα το πέταγες. Αφού πάλεψα κάνα πεντάλεπτο τραβώντας 2-3 κομμάτια καλαμακίου από τον οισοφάγο μου για να μην πνιγώ, τελικά κατάφερα και το έφαγα όλο. Και ήταν υπέροχα απαίσιο.

2 τίμια και λαχταριστά σουβλακια

Ένα πράγμα που σιχαίνομαι είναι να ακούω να παίρνουν σουβλάκι με αλάδωτη πίτα και χωρίς κάποια σάλτσα. Όχι αγαπητέ ευνούχε ανοργασμικέ βραδύποδα. Δεν είσαι ούτε μανεκέν ούτε φλώρος. Τρως ΣΟΥΒΛΑΚΙ. Άμα δεν βουτηχτεί η πίτα στο λάδι που έχουν τηγανιστεί το λιγότερο ένα-δύο χελωνονιτζάκια δεν αξίζει. Άμα δεν στάξει στο παντελόνι λίγη σως ή δεν ακουστεί το κλασσικό ρούφηγμα του τζατζικίου γύρω από το χαρτί, πάλι δεν αξίζει. 

Αν και δεν προτιμώ το τζατζίκι λόγω της μετέπειτα μυρωδιάς (άλλωστε πάντα πρέπει να είσαι έτοιμος για κάποιο τυχαίο φάσωμα) είναι το πιο παραδοσιακό συστατικό. Αυτό που θα μπει πρώτο όταν θα πεις "ένα με γύρω απόλα". Και ΟΧΙ. Δεν θέλω γύρο κοτόπουλο. Θέλω χοιρινό...άντε και κεμπαπ... Να ψιλοβρωμάει γουρουνίλας. Με πατάτες και ντομάτα. ΤΙΠΟΤΕ ΑΛΛΟ. Ένα κλασσικό αντρικό σουβλάκι. Οι γυναίκες μπορούν να βάζουν μέσα και αστακό και φασολάκια και φιλέτο στρογγανοφ και ό,τι γουστάρουν. Δεν μας ενδιαφέρει. Εσύ όμως πρέπει να βρωμάς. 

Μικρός και πιθανότατα ανοργασμικος
βραδυποδας

Τέλος, σε αντίθεση με την πίτσα, το σουβλάκι φτιάχνεται ποοοοολύ πιο γρήγορα. Ειδικά εάν είναι τσακάλι ο τυλιχτής, σε 2-3 λεπτά τρως. Τσακίζεις και μια-δυο μπίρες/κοακόλες (όπως τη βρίσκει ο καθένας) και αράζεις σαν βόας περιμένοντας να χωνέψεις μπας και μπορέσεις να σηκωθείς...