Μία ηρωίδα(heroin)...που επιτέλους πρέπει να πεθάνει...

 Τον πρώτο λόγο έχει πάντα ο πρίγκηπας...

''Θα σε κουράσω λίγο ακόμα παραπάνω, αλλά δεν πειράζει, αξίζει τον κόπο νομίζω. Heroin στα αγγλικά, ηρωίδα είναι η μετάφρασή του στα ελληνικά. Γιατί βλέπεις ο άνθρωπος που την ανακάλυπτε το 1884 νόμιζε ότι είχε ανακαλύψει το φάρμακο που θα έσωζε τους μορφινομανείς. Επίσημα απαγορεύτηκε το 1920. Δεν είμαι και σίγουρος τώρα βέβαια για τις χρονολογίες, αλλά δεν πειράζει. Ετσι ένας εν ενεργεία ηρωϊνομανής, ενώ όσο έχει τη δόση του είναι καλά, πολύ καλά, όταν δεν την έχει νομίζει ότι θα πεθάνει. Δεν έχει καμία αίσθηση χρόνου, ξεχνάει παρελθόν, παρόν και μέλλον είναι πολύ συγκεχυμένα μέσα του. Εχει τόσο πολύ αντιφατικά συναισθήματα που μέσα σε είκοσι λεπτά το μίσος και η αγάπη εναλλάσονται με μεγάλη γρηγοράδα. Για το φίλο; Δεν υπάρχει φίλος. Πουλάει και την ίδια του τη μητέρα για μια δόση. Ο φίλος και γενικά τα συναισθήματα αυτά είναι αφημένα στην κρίση της ηρωίνης. Πίσω δε απ' όλα αυτά κρύβεται μια αιώνια απειλή, που ανήκει μόνο στην ηρωίνη. Ετσι λοιπόν κάποια στιγμή ο ηρωινομανής είναι μόνος του αυτός και η ηρωίνη, κι ανάμεσά τους δεν είναι τίποτα άλλο παρά μια απελπισμένη κραυγή. Γιατί σ' ότι μισεί, σ' ότι αγαπά σ' ότι αισθάνεται είναι αυτός αλλά ουσιαστικά είναι η ηρωίνη, κρυμένη από πίσω του. Για εγώ; δεν χρειάζεται καν να μιλάει για εγώ, αυτός ο άνθρωπος άγνωστε νεαρέ. Γιατί ότι στεγανό είχε να προστατεύσει το εγώ του, έχει τρυπηθεί, έχει σπάσει, έχει ανοίξει, όπως ανοίγουνε οι φλέβες όταν τις κόβεις με το ξυράφι, όταν αυτοκτονείς ή όταν τις τρυπάς με τη σύριγγα για να πάρεις τη δόση σου. Ετσι λοιπόν καταλαβαίνεις ότι ο ηρωινομανής βαδίζει σ' ένα μονόδρομο που έχει μία και μόνη κατεύθυνση, όπου η αλήθεια και η ψευτιά παύουν να διαχωρίζονται, είναι το ίδιο πράγμα. Ακόμη το φως και το σκοτάδι, φτάνουν να είναι το ίδιο πράγμα. Οσο για την ηρωίνη ποτέ καθαρά δεν θα δεις κατά πόσο είσαι επηρεασμένος απ' αυτή ή όχι και κατά πόσο την έχεις ανάγκη. Αυτή παραμονεύει πάντοτε στη σκιά και όπως σου είπα είναι μονόδρομος, έχει μια καρδιά και μια παντιέρα. Γι' αυτό άγνωστε νεαρέ σε προειδοποιώ είναι η ηρωίνη και να μην ξεχαστείς ποτέ να νομίζεις ότι την ελέγχεις ότι ξέρεις τι ζητάς και το γιατί.
Στη χώρα που ζούμε την Ελλάδα, τυχαίνει το βίτσιο αυτό να είναι πάρα πολύ ακριβό. Ετσι ο ηρωινομανής πρέπει να είναι Μύδας, χρυσάφι. Επίσης μ' όλα αυτά που σου είπα θα κατάλαβες ότι μόνο με μια υποταγή απέναντι σ' αυτό το βίτσιο μπορείς να επιβιώσεις. Επίσης πιστεύω να κατάλαβες ότι θέλει μια ειδική μεταχείρηση. Θέλει ας το πούμε και αγάπη γιατί διαφορετικά θα σε σκοτώσει. Μην ξεχνάς ότι οι εχθροί σκοτώνουν. Θέλει λοιπόν μια αγάπη, μια ειδική μεταχείρηση για να μη σε σκοτώσει, στα μέτρα τα δικά της. Γιατί στο λέω είναι επικίνδυνη, γιατί ο άνθρωπος, ο άγγελος, ο σωματοφύλακας, που τη φυλάει, είναι άγγελος θανάτου. Απ' την άλλη μεριά είναι γλυκιά, διαφορετικά δεν θα υπήρχε καν λόγος να σου γράφω αυτά που σου γράφω.
Αλλά θα 'χεις καταλάβει ήδη πόσο κλειστά είναι τα περιθώρια της. Δεν μπορεί φίλε κανείς να αισθανθεί χορτασμένος από την ηρωίνη. Συνέχεια θέλει και περισότερο και περισότερο και περισσότερο. Κι εν κατακλείδι το φιξάκι, φιξάκι άγνωστε νεαρέ, θα 'πρεπε να ξέρεις τι είναι, δεν είναι παρά μια στιγμή, αλλά όπως ήδη κατάλαβες, μπορεί να γίνει μια ολόκληρη ζωή.
Αν έχεις τη δυνατότητα, διαβάζοντας αυτά που σου λέω, να ακούς το δίσκο μου ``εν λευκώ'', θα σ' ευχαριστούσα πάρα πολύ.''






“Junkies live a long time and often look younger than they are. When you stop growing you start dying. An addict never stops growing”.

Καθώς άρχισα να χρησιμοποιώ την πρέζα κάθε μέρα ή συχνά και πολλές φορές τη μέρα, σταμάτησα να πίνω και να βγαίνω έξω τη νύχτα. Οταν χρησιμοποιείς πρέζα δεν πίνεις. Φαίνεται πως το σώμα που έχει μια ποσότητα πρέζας μέσα στα κύτταρά του δεν μπορεί να απορροφήσει αλκοόλ. Το ποτό μένει στο στομάχι, προκαλώντας σιγά σιγά ναυτία, ενοχλήσεις και ιλίγγους και δεν νιώθεις τίποτα. Η χρήση πρέζας θα μπορούσε να είναι ένας σίγουρος τρόπος θεραπείας για τους αλκοολικούς. Σταμάτησα επίσης να πλένομαι. Οταν χρησιμοποιείς πρέζα για κάποιο λόγο η αίσθηση του νερού στο δέρμα είναι δυσάρεστη και οι πρεζάκηδες με το ζόρι κάνουν μπάνιο.
Εχουν γραφτεί ένα σωρό ανοησίες για τις αλλαγές που υφίστανται οι άνθρωποι καθώς αποκτούν έξη. Τελείως ξαφνικά ο ναρκομανής κοιτάζει στον καθρέφτη και δεν αναγνωρίζει τον εαυτό του. Οι πραγματικές αλλαγές είναι δύσκολο να προσδιοριστούν και δεν φαίνονται στον καθρέφτη. Οφείλεται στο ότι ο ίδιος ο ναρκομανής έχει μια ιδιαίτερη προκατάληψη όσον αφορά την εξέλιξη της έξης του. Γενικά δεν αντιλαμβάνεται καθόλου ότι αποκτά έξη. Λέει πως δεν υπάρχει φόβος να αποκτήσεις έξη εάν είσαι προσεκτικός και τηρείς μερικούς κανόνες όπως το να σουτάρεις κάθε δύο μέρες. Στην πράξη δεν τους τηρεί αυτούς τους κανόνες, αλλά κάθε έξτρα σουτάρισμα θεωρείται σαν εξαίρεση. Εχω συζητήσει με πολλούς ναρκομανείς και όλοι τους λένε ότι μείναν κατάπληκτοι όταν ανακάλυψαν πως πράγματι είχαν την πρώτη έξη. Πολλοί απ' αυτούς απέδιδαν τα συμπτώματά τους σε κάποια άλλη
αιτία.
Καθώς κυριαρχεί η έξη, τα άλλα ενδιαφέροντα χάνουν την σπουδαιότητά τους γι' αυτόν που κάνει χρήση. Η σφαίρα των σπουδαιοτήτων της ζωής περιορίζεται στην πρέζα, στο φτιάξιμο και το να περιμένεις το επόμενο φτιάξιμο, στις "καβάτζες" και τις "συνταγές", τα "γκανάκια" και τα "σταγονόμετρα". Ο ίδιος ο ναρκομανής συχνά αισθάνεται πως ζει κανονικά και πως η πρέζα είναι κάτι το περιστασιακό. Δεν συνειδητοποιεί πως το μόνο που κάνει στις δραστηριότητές του που δεν έχουν σχέση με την πρέζα είναι να εκτελεί κινήσεις. Μόνο όταν η προμήθειά του διακοπεί μόνο τότε αντιλαμβάνεται τι σημαίνει η πρέζα γι' αυτόν.
"Γιατί χρειάζεστε τα ναρκωτικά κύριε Λι;" είναι μια ερώτηση που ρωτάνε οι ηλίθιοι ψυχίατροι. Η απάντηση είναι, "Χρειάζομαι την πρέζα για να σηκωθώ απ' το κρεβάτι το πρωί, για να ξυριστώ και να φάω πρωινό. Τη χρειάζομαι για να μείνω ζωντανός".
Φυσικά οι πρεζάκηδες κατά κανόνα δεν πεθαίνουν από το κόψιμο της πρέζας. Στην κυριολεξία όμως, το να κόβεις μια έξη συνεπάγεται τον θάνατο των κυττάρων που εξαρτώνται από την πρέζα και την αντικατάστασή τους από κύτταρα που δεν χρειάζονται την πρέζα.

ΟΥΪΛΙΑΜ ΜΠΑΡΟΟΥΖ

ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ "JUNKY"

...και μια κυρία για το τέλος

(rehab)

Δεν θέλω να πάω για αποτοξίνωση. Δεν θέλω. Μου αρέσει να ζω στον ασπρόμαυρο κόσμο μου, μαζί μ’ εκείνη, να χορεύουμε μες στις χιονονιφάδες. Το κορμί της είναι πλαστικό και διάφανο και μου δίνει αυτό που κουβαλάει μέσα της παίρνοντας σε αντάλλαγμα το αίμα μου. Δεν με νοιάζει, ούτως ή άλλως δεν ήταν ποτέ αρκετό για να με κρατήσει στη ζωή, έπρεπε να το αναμείξω μ'άλλα πράγματα, να φτιάξω το Θείο μίγμα που με εκτοξεύει στον παράδεισο, κι όταν χάνεται και μένω μόνο με το muggle αίμα μου με κατεβάζει στην κόλαση. Καλύτερα όμως έτσι. Μ'αρέσει τα πράγματα να είναι είτε άσπρα είτε μαύρα. Να μην υπάρχει πουθενά το απαίσιο ποντικίσιο γκρι που με κάνει να νιώθω σαν να μη ζω. Άσπρο και μαύρο. Είναι ωραία.

Δεν θέλω να πάω για αποτοξίνωση. Δεν θέλω. Κρυμμένη, να μείνω κρυμμένη. Είμαι άσχημη και ατάλαντη, είμαι μικρή και αδύναμη, δεν αξίζω τίποτα. Θέλω να μείνω κλεισμένη στο διαμερισμά μου, με τις κουρτίνες τραβηγμένες. Δεν θέλω φως. Απ' έξω μαζεμένοι άνθρωποι που θέλουν να με φωτογραφίσουν όσο πιο άσχημη γίνεται. Θέλουν να απαθανατίσουν τα λειψά μου δόντια, τα λιπόσαρκα χέρια μου, το στήθος μου να κρέμεται έξω απ' το σουτιέν, τα άλουστα μαλλιά μου σαν φωλιά πουλιών, το άπλυτο κορμί μου -δεν αντέχω το νερό- , να μείνω στην αιωνιότητα άσχημη και ξεδοντιάρα και πρεζάκι. Άκου πρεζάκι. Ας βρουν άλλο κορόιδο. Εγώ θα μείνω εδώ, εδώ μέσα που είμαι προστατευμένη, μαζί με την καλύτερή μου φίλη, που δεν τη νοιάζει αν είμαι άσχημη, άπλυτη κι αχτένιστη. Την αγαπώ γιατί κι εκείνη μ΄'αγαπάει όπως είμαι.


Δεν θέλω να πάω για αποτοξίνωση. Δεν θέλω. Είμαι όμορφη, αδύνατη και σέξι. Φοράω ωραία ρούχα, τα μαλλιά μου αγγίζουν τον ουρανό. Είμαι σταρ. Βγαίνω έξω κι ο κόσμος με κοιτάζει γιατί είμαι εγώ, αυτό το τεράστιο εγώ μέσα σ'αυτό το μικροσκοπικό κορμί, αυτό το μοναδικό πλάσμα που δεν πατάει στη γη μα αιωρείται αφήνοντας πίσω του αέρα γεμάτο χρυσόσκονη. Οι άνθρωποι με φωνάζουν με το μικρό μου όνομα, το φαγητό μου είναι κερασμένο, το ραδιόφωνο παίζει τα τραγούδια μου. Τα κορίτσια βάφονται με eyeliner και κάνουν τατουάζ στα μπράτσα τους για να μου μοιάσουν. Και όσο κι αν μεγαλώνω θα είμαι πάντα νέα. Είμαι η καλύτερη και κάνω ό,τι θέλω.


Δεν θέλω να πάω για αποτοξίνωση. Δεν θέλω. Η αλήθεια είναι πως είμαι το κορίτσι της διπλανής πόρτας. Άνθρωπος, με δυο πόδια και δυο χέρια. Αδύνατη αλλά με πολλά κιλά ταλέντο. Αδύναμη, και δεν μπορώ να το διαχειριστώ. Αλλά είμαι κανονικός άνθρωπος, τ'ορκίζομαι. Βγαίνω, γλεντάω, κοιμάμαι κομμάτια, ξυπνάω κουρασμένη, αγαπώ, μισώ, τον εαυτό μου, τους άλλους, κοιτιέμαι στον καθρέφτη, μ'αρέσει η φάτσα μου, δεν μ'αρέσει, μήπως πάχυνα, δεν με πήρες τηλέφωνο, έχει τίποτα να φάμε μαμά, πάμε για ψώνια, έχω άγχος, αφήστε με ήσυχη, νυστάζω, δεν μπορώ να μείνω ξύπνια, φοβάμαι, δεν θέλω να πεθάνω, είδε κανείς τη φίλη μου, πού είναι, τη χρειάζομαι. Τη χρειάζομαι για να συνεχίσω. Να συνεχίσω να τραγουδάω. Γιατί το μόνο που ήθελα στη ζωή μου ήταν να τραγουδάω. Όταν θα θέλω κάτι άλλο, θα τη διώξω.Υπόσχομαι. Και τώρα. Μπορώ. Τη διώχνω. Την έδιωξα κιόλας. Μπορώ και μόνη μου. Να ανέβω στη σκηνή και να τραγουδήσω. Μόνη μου.
Με λένε Amy και είμαι καλά.

Πρικηπά μια αποφώνηση παρακαλώ....

ΠΡΕΖΕΣ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΠΟΛΛΕΣ...Η ΗΡΩΊΝΗ ΟΜΩΣ ΣΚΟΤΩΝΕΙ...