Έτος 2001. Ήταν Δεκέμβρης... 19 για την ακρίβεια. Ημέρα Τετάρτη. Είχε νυχτώσει. Ένα ψιλόβροχο θαρρώ πως έπεφτε. Τα σκισμένα από την μπάλα στο διάλειμμα παπούτσια μας, καλωσόριζαν το νερό και του πρόσφεραν μια θέση ανάμεσα στα δάχτυλά μας. Οι κουκούλες μας, βρεγμένες, μάταια προσπαθούσαν να προστατεύσουν τα παιδικά και αθώα κεφάλια μας από τη μανία της ψιχάλας. Ευτυχώς φτάσαμε γρήγορα. Η ουρά μικρή. Το πολυπόθητο εισιτήριο επιτέλους στα χέρια μου. "Άρχοντας των δαχτυλιδιών:Η συντροφιά του δαχτυλιδιού" έγραφε με μαύρα γράμματα. Τιμή ούτε που θυμάμαι. Η αίθουσα αναμονής μύριζε καμένο ποπ-κορν ζαχαρωτά και μια έντονη πλαστικίλα που αργότερα παρατήρησα ότι υπάρχει σε όλα τα σινεμά. Η ώρα έφτασε και περνώντας το κατώφλι της αίθουσας μπήκα σε έναν άλλο κόσμο. Γεμάτο εικόνες, μουσική, έντονα χρώματα, γλαφυρά και συνάμα γραφικά πρόσωπα και καταστάσεις. 7η Τέχνη... Μαζί μου Αυτός. Από την αρχή. Χωρίς κουκούλα και σκισμένα παπούτσια. Χωρίς άγχος και φόβο στα μάτια του. Τολμηρός όπως πάντα. Θαρρείς ότι η αίθουσα έχει κάτι από αυτόν μέσα της. Στο διάβα του οι θέσεις ξεδιπλώνονται και αναμένουν στο κάθισμά του. Η τυχερή, μία. Οι υπόλοιπες απλά ελπίζουν σε μία επόμενη φορά. Εγώ καταφέρνω με κόπο να πιάσω μία θέση δίπλα του. Να αντικρίσω αυτό το βλέμμα στο οποίο υποκύπτει ακόμα και η ταινία και παραδίδεται στην σκληρή κριτική του. Αυτόν τον άνθρωπο λοιπόν είχα την τιμή να έχω δίπλα μου.
Αυτόν τον άνθρωπο που για χάρη του ο Batman θα σταματούσε να κυνηγάει τον Joker.
Ο Tyler Durden θα μιλούσε για το Fightclub.
Ο Don Vito Corleone θα έκανε προσφορές που θα μπορούσαν να αρνηθούν.
Ο Anton Chigurh δεν θα έστριβε νόμισμα.
Ο Neo θα έπαιρνε το μπλε χάπι.
Η Beatrix Kiddo(The Bride) δεν θα κυνηγούσε τον Bill.
Ο King George VI δεν θα τραύλιζε.
Ο Rocky Balboa θα έχανε από τον Apollo Creed.
Ο Tony Montana δεν θα έφευγε από την Κούβα.
Ο Wladyslaw Szpilman θα μάθαινε κιθάρα.
Ο Frodo Baggins δεν θα πήγαινε στη Mordor.
O Jeffrey (The Dude) Lebowski θα έπαιζε μπιλιάρδο.
Είναι ο άνθρωπος που ξέρει αν έπεσε η σβούρα στο Inception
Είναι ο άνθρωπος που εξήγησε το Inland Empire στον David Lynch
Είναι ο άνθρωπος που έχει χαστουκίσει τον Ακέφαλο Καβαλάρη
Είναι ο άνθρωπος που πάει για service ο Terminator
Είναι ο άνθρωπος στον οποίο έστειλε το τελεσίγραφο ο Jason Bourne
Ρώτησα το όνομά του. cineManiaC μου συστήθηκε και αμέσως ένα ρίγος διαπέρασε το κορμί μου. Επιτέλους....τον γνώρισα. Με περίσσιο θάρρος τον ρώτησα: "Υπάρχει ταινία που δεν έχεις δει;;". Αμέσως μου απάντησε ταπεινός όπως πάντα: "Βούλωστο πιτσιρικά...ξεκινάει η ταινία."
Ακόμα αναρωτιέμαι πώς θα ήταν η ζωή μου αν δεν είχα πάει σινεμά εκείνη τη μέρα.
Αν δεν είχα διαλέξει αυτή την προβολή.
Αν δεν σταματούσα στο δρόμο να δέσω τα κορδόνια μου.
Αν αγόραζα τελικά αυτά τα νάτσος που τόσο λιγουρευόμουν.
Ήταν μοιραίο. Από τότε οι κριτικές του στοιχειώνουν το άγουρο μυαλό μου και μάταια προσπαθώ να κλέψω λίγη από την αίγλη τους.
Γιατί είναι ο ένας... είναι ο μοναδικός... ο cineManiaC
(οποιαδήποτε ομοιότητα με πρόσωπα και καταστάσεις είναι πέρα για πέρα αληθινή)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου