Βιβλία VS Βιβλία(που έγιναν ταινίες)..

Φωνάξτε όσο θέλετε..θα πείτε με αρχοντικό ύφος "βιβλίο και ξερό ψωμί"..θα ουρλιάζετε με μανία.."δεν βλέπώ ταινίες που είναι από βιβλία"..θα το δεχτώ..γιατί πολύ απλά δεν ξέρετε τι λέτε..

1.Ένας Υπέροχος Άνθρωπος - A Beautiful Mind (2001)
Δραματική ταινία σε σκηνοθεσία Ron Howard, βασισμένη στο βιβλίο της Sylvia Nasar. Παίζουν οι: Russell Crow, Ed Harris και Jennifer Connelly.









Ελάτε τώρα..θα πάτε στο βιβλιοπωλείο και θα δείτε μπροστά σας Ντοστογέφσκι,Κάφκα,Μπουκόφσκι,Τολστόι κ.α. και θα πάρετε  Sylvia Nasar..τη ταινία όμως την είδατε..κουφάλες..

2.Ο Σημαδεμένος - Scarface (1983)
Δραματικό θρίλερ σε σκηνοθεσία Brian De Palma βασισμένο στη νουβέλα του Armitage Trail. Παίζουν οι: Al Pacino, Michelle Pfeiffer και Steven Bauer.
 
3. Trainspotting (1996)
Δραματική ταινία σε σκηνοθεσία Danny Boyle βασισμένη στη νουβέλα του Irvine Welsh. Παίζουν οι: Ewan McGregor, Ewen Bremmer και Johnny Lee Miller.
 








Να συνεχίσω..;


4.Forrest Gump (1994)
Δραματική ταινία σε σκηνοθεσία Robert Zemeckis βασισμένη στη νουβέλα του Winston Groom. Παίζουν οι: Tom Hanks, Robin Wright και Gary Sinise.
 








5. Η Λίστα του Σίντλερ – Schindler’s List (1993)
Δραματική ταινία ιστορικού περιεχομένου σε σκηνοθεσία Steven Spielberg, βασισμένη στο βιβλίο του Thomas Keneally. Παίζουν οι: Liam Neeson, Ralph Fiennes και Ben Kingsley.
 

6. Η Σιωπή των Αμνών – The Silence of The Lambs (1991)
Θρίλερ σε σκηνοθεσία Jonathan Demme βασισμένο στη νουβέλα του Thomas Harris. Παίζουν οι: Jodie Foster, Anthony Hopkins και Scott Glenn.
 








7.Σκοτεινό Ποτάμι – Mystic River (2003)
Δραματική ταινία μυστηρίου σε σκηνοθεσία Clint Eastwood, βασισμένη στη νουβέλα του Dennis Lehane. Παίζουν οι: Sean Penn, Tim Robbins και Kevin Bacon.
 








8. Καμιά πατρίδα για τους μελλοθάνατους - No Country for Old Men (2007)
Θρίλερ σε σκηνοθεσία Ethan και Joel Cohen, βασισμένο στη νουβέλα του Cormac McCarthy. Παίζουν οι: Tommy Lee Jones, Javier Bardem και Josh Brolin.




Δεν σας ακούω..τα έχετε διαβάσει όλα αυτά..;εννοείται ε;

9.Η Λάμψη - The Shining (1980)
Ταινία τρόμου σε σκηνοθεσία Stanley Kubrick, βασισμένη στη νουβέλα του Stephen King. Παίζουν οι: Jack Nicholson, Shelley Duvall και Danny Lloyd.
 

10. Ο Νονός – The Godfather (1972)
Η κλασσικότερη ίσως δραματική ταινία όλων των εποχών σε σκηνοθεσία Francis Ford Coppola βασισμένη στη νουβέλα του Mario Puzo. Παίζουν οι: Marlon Brando, Al Pacino και James Caan.
 

Ξέρω ξέρω ξέχασα το "Ο Άρχοντας των Δαχτυλιδιών – The Lord of The Rings (2001-2003)
Τριλογία ταινιών σε σκηνοθεσία Peter Jackson βασισμένη στην επική σειρά βιβλίων του J. R. R. Tolkien. Παίζουν μεταξύ άλλων οι: Elijah Wood, Viggo Mortensen, Ian McKellen, Christopher Lee, Orlando Bloom, Cate Blanchett."..αλλά αυτό το είχαν διαβάσει κάποιοι..αρκετοί..

Ελάτε βρε παιδιά μην τρέχετε..το ξέρουν θα υπάρξουν αυτοκτονίες γιατί καταπατήσατε τον κώδικα του φαπαναγνώστη..άλλοι θα τρέξουν και θα ζητήσουν συγχώρεση από τον Θεό των βιβλίων..άλλοι θα κάνουν πορείες για τους άχρηστους κινηματογραφιστές που κάνανε αριστουργήματα..φίλε μου Vale Bastuni μπορείς να το βάλεις και στο Versus..άλλα αφήστε με τώρα μόνο..γιατί κάτι έχω ψιλιαστεί ότι το Game Of Thrones είναι βιβλίο..λες;

Διαβάστε περισσότερα

Πίτσα vs σουβλάκι

(Ακολουθεί ψιλοάσχετη εισαγωγή...)

Έστω ότι είσαι deliverας. Ετοιμάζεται η παραγγελία, την παίρνεις, μαζί με τις οδηγίες για την οδό, την βάζεις πίσω στο κυβικό αυτό κατασκεύασμα που δεν ξέρω πως λέγεται και ξεκινάς. Εκεί που πλησιάζεις σιγά-σιγά στον προορισμό σου, ξάφνου πατάς μια μπανανόφλουδα σαν να είσαι στο Mario Kart και τσακίζεσαι ψιλοαρχοντικά... Το μεγάλο ερώτημα είναι. Τι θα προτιμούσες να κουβαλάς...; 

Μπανάνα στο Mario Kart

Πίτσες ή σουβλάκια...?

Πίτσα

Ό,τι χειρότερο...

Η πίτσα, για αυτούς που αναρωτιούνται, είναι αυτό το στρογγυλό κομμάτι ζύμης (ΣΤΡΟΓΓΥΛΟ και ΟΧΙ τετράγωνο, ημικύκλιο, σε σχήμα καρδιάς, σε σχήμα αρχιδιού και άλλα τέτοια) που βάζεις μέσα σχεδόν ό,τι γουστάρεις και το ψήνεις. Αυτό είναι το καλό με την πίτσα. Ότι είναι για όλα τα γούστα. Για τους κρεατοφάγους, τους χορτοφάγους, τους τυροφάγους, τους παραδοσιακούς, τους κανίβαλους, τους ηλίθιους και γενικά για όλους. Κόβεται σε 8 κομμάτια (μπορεί και 6 αν είναι μικρή ή 12 αν είναι μεγάλη) και ΔΕΝ ΣΕΡΒΙΡΕΤΑΙ. Παίρνεις το κομμάτι απευθείας από το κουτί (ή το ταψί εάν είναι σπιτική) και επίσης ΔΕΝ ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΕΙΣ ΜΑΧΑΙΡΟΠΗΡΟΥΝΟ. Δεν τρως ούτε μακαρόνια ούτε μπριζόλα. Χώνεις το μισό κομμάτι μέσα στο στόμα, ψήνεις τη γλώσσα σου και το βουλώνεις. 

Πίνακας του Πικάσο

Το σημαντικό επίσης είναι να καίει. Να τραβήξεις το κομμάτι από την άκρη και αφού το τυρί τεντώσει και φτάσει τουλάχιστον το μισό μέτρο, να πέσουν όλα τα υλικά από πάνω του. Τότε μόνο θα καταλάβεις την αξία τους. Όταν χαθούν από τα μάτια σου. Και φυσικά θα τα πάρεις με το χέρι αδιαφορώντας για τα πολλαπλά εγκαύματα που θα πάθεις και θα τα βάλεις και καλά μου όπως ήταν πριν επάνω στο κομμάτι, φτιάχνοντας στο τέλος κάτι που θυμίζει ομελέτα με πασαλειμμένη κοπριά πάνω σε πίνακα του Πικάσο. 

Η ζύμη, λένε, είναι αυτή που κάνει τη διαφορά στην πίτσα. Πρέπει να είναι σωστά ψημένη και όχι σαν σόλα ή κάρβουνο. Το πάχος της δε, είναι κάτι υποκειμενικό. Οι Ιταλοί την κάνουν λεπτή και ψιλοτραγανή. Εδώ που είμαστε χοντρέλες τη θέλουμε αφράτη και χοντρή και στην άκρη να είναι τυλιγμένο ένα χωριάτικο λουκάνικο, μισό παστίτσιο, κάνας κεφτές, λίγες μπάμιες και μια τυροκαυτερή.

Τέλος, το κορυφαίο είναι όταν προσπαθείς να φτιάξεις μόνος σου την ζύμη. Επειδή είδες κάπου να την πετάνε στον αέρα και να τη στρυφογυρνούν με τα δάχτυλα δεν σημαίνει ότι μπορείς να το κάνεις και εσύ. Δεν είσαι ούτε ο Έκτορας ο Μποτρίνι ούτε ο Ζυμαρούλης της Pillsbury. Αλλά σαν γνήσιος κανίβαλος θα το προσπαθήσεις. Και δώστου το κοπάνιμα και οι σβούρες, και η ζύμη μία στο πάτωμα, μία στο ταβάνι, μια στη μούρη σου, μία κάτω από το μπαλκόνι κ.ο.κ , μέχρι τελικά να παραγγείλεις απ'έξω, γιατί βαριέσαι να κατέβεις να τη μαζέψεις από το αμάξι του γείτονα...

Αγνώστου προελεύσεως πιτσοσούβλακο

Σουβλάκι

Το κατεξοχήν ελληνικό φαγητό μαζί με το muzaka. Μία πίτα (μπορεί και δύο) αγκαλιάζει στοργικά το εκάστοτε κρεατικό (χοιρινό, κοτόπουλο, κεμπάπ, μπιφτέκι, λουκάνικο) μαζί με πατάτες, ντομάτα, τζατζίκι/σως/γιαούρτι/κέτσαπ/μουστάρδα, κρεμμύδι, μαρούλι. Αυτά επιτρέπονται σε ένα σουβλάκι. Οτιδήποτε παραπάνω είναι απλά υπερβολές. Το παν στο σουβλάκι είναι να είναι σάπιο το κρέας. Να έχει το κλασσικό ξύγκι σε αφθονία. Δεν θα ξεχάσω ποτέ το πρώτο (και μοναδικό) σουβλάκι που έφαγα έξω από γήπεδο. Πέρα από την άψητη πίτα και τις προχθεσινές πατάτες, το καλαμάκι ήταν απλά ένα ενιαίο κομμάτι κρέατος. Ή θα το έτρωγες όοολο μαζί, ή θα το πέταγες. Αφού πάλεψα κάνα πεντάλεπτο τραβώντας 2-3 κομμάτια καλαμακίου από τον οισοφάγο μου για να μην πνιγώ, τελικά κατάφερα και το έφαγα όλο. Και ήταν υπέροχα απαίσιο.

2 τίμια και λαχταριστά σουβλακια

Ένα πράγμα που σιχαίνομαι είναι να ακούω να παίρνουν σουβλάκι με αλάδωτη πίτα και χωρίς κάποια σάλτσα. Όχι αγαπητέ ευνούχε ανοργασμικέ βραδύποδα. Δεν είσαι ούτε μανεκέν ούτε φλώρος. Τρως ΣΟΥΒΛΑΚΙ. Άμα δεν βουτηχτεί η πίτα στο λάδι που έχουν τηγανιστεί το λιγότερο ένα-δύο χελωνονιτζάκια δεν αξίζει. Άμα δεν στάξει στο παντελόνι λίγη σως ή δεν ακουστεί το κλασσικό ρούφηγμα του τζατζικίου γύρω από το χαρτί, πάλι δεν αξίζει. 

Αν και δεν προτιμώ το τζατζίκι λόγω της μετέπειτα μυρωδιάς (άλλωστε πάντα πρέπει να είσαι έτοιμος για κάποιο τυχαίο φάσωμα) είναι το πιο παραδοσιακό συστατικό. Αυτό που θα μπει πρώτο όταν θα πεις "ένα με γύρω απόλα". Και ΟΧΙ. Δεν θέλω γύρο κοτόπουλο. Θέλω χοιρινό...άντε και κεμπαπ... Να ψιλοβρωμάει γουρουνίλας. Με πατάτες και ντομάτα. ΤΙΠΟΤΕ ΑΛΛΟ. Ένα κλασσικό αντρικό σουβλάκι. Οι γυναίκες μπορούν να βάζουν μέσα και αστακό και φασολάκια και φιλέτο στρογγανοφ και ό,τι γουστάρουν. Δεν μας ενδιαφέρει. Εσύ όμως πρέπει να βρωμάς. 

Μικρός και πιθανότατα ανοργασμικος
βραδυποδας

Τέλος, σε αντίθεση με την πίτσα, το σουβλάκι φτιάχνεται ποοοοολύ πιο γρήγορα. Ειδικά εάν είναι τσακάλι ο τυλιχτής, σε 2-3 λεπτά τρως. Τσακίζεις και μια-δυο μπίρες/κοακόλες (όπως τη βρίσκει ο καθένας) και αράζεις σαν βόας περιμένοντας να χωνέψεις μπας και μπορέσεις να σηκωθείς...

Διαβάστε περισσότερα

Μία ηρωίδα(heroin)...που επιτέλους πρέπει να πεθάνει...

 Τον πρώτο λόγο έχει πάντα ο πρίγκηπας...

''Θα σε κουράσω λίγο ακόμα παραπάνω, αλλά δεν πειράζει, αξίζει τον κόπο νομίζω. Heroin στα αγγλικά, ηρωίδα είναι η μετάφρασή του στα ελληνικά. Γιατί βλέπεις ο άνθρωπος που την ανακάλυπτε το 1884 νόμιζε ότι είχε ανακαλύψει το φάρμακο που θα έσωζε τους μορφινομανείς. Επίσημα απαγορεύτηκε το 1920. Δεν είμαι και σίγουρος τώρα βέβαια για τις χρονολογίες, αλλά δεν πειράζει. Ετσι ένας εν ενεργεία ηρωϊνομανής, ενώ όσο έχει τη δόση του είναι καλά, πολύ καλά, όταν δεν την έχει νομίζει ότι θα πεθάνει. Δεν έχει καμία αίσθηση χρόνου, ξεχνάει παρελθόν, παρόν και μέλλον είναι πολύ συγκεχυμένα μέσα του. Εχει τόσο πολύ αντιφατικά συναισθήματα που μέσα σε είκοσι λεπτά το μίσος και η αγάπη εναλλάσονται με μεγάλη γρηγοράδα. Για το φίλο; Δεν υπάρχει φίλος. Πουλάει και την ίδια του τη μητέρα για μια δόση. Ο φίλος και γενικά τα συναισθήματα αυτά είναι αφημένα στην κρίση της ηρωίνης. Πίσω δε απ' όλα αυτά κρύβεται μια αιώνια απειλή, που ανήκει μόνο στην ηρωίνη. Ετσι λοιπόν κάποια στιγμή ο ηρωινομανής είναι μόνος του αυτός και η ηρωίνη, κι ανάμεσά τους δεν είναι τίποτα άλλο παρά μια απελπισμένη κραυγή. Γιατί σ' ότι μισεί, σ' ότι αγαπά σ' ότι αισθάνεται είναι αυτός αλλά ουσιαστικά είναι η ηρωίνη, κρυμένη από πίσω του. Για εγώ; δεν χρειάζεται καν να μιλάει για εγώ, αυτός ο άνθρωπος άγνωστε νεαρέ. Γιατί ότι στεγανό είχε να προστατεύσει το εγώ του, έχει τρυπηθεί, έχει σπάσει, έχει ανοίξει, όπως ανοίγουνε οι φλέβες όταν τις κόβεις με το ξυράφι, όταν αυτοκτονείς ή όταν τις τρυπάς με τη σύριγγα για να πάρεις τη δόση σου. Ετσι λοιπόν καταλαβαίνεις ότι ο ηρωινομανής βαδίζει σ' ένα μονόδρομο που έχει μία και μόνη κατεύθυνση, όπου η αλήθεια και η ψευτιά παύουν να διαχωρίζονται, είναι το ίδιο πράγμα. Ακόμη το φως και το σκοτάδι, φτάνουν να είναι το ίδιο πράγμα. Οσο για την ηρωίνη ποτέ καθαρά δεν θα δεις κατά πόσο είσαι επηρεασμένος απ' αυτή ή όχι και κατά πόσο την έχεις ανάγκη. Αυτή παραμονεύει πάντοτε στη σκιά και όπως σου είπα είναι μονόδρομος, έχει μια καρδιά και μια παντιέρα. Γι' αυτό άγνωστε νεαρέ σε προειδοποιώ είναι η ηρωίνη και να μην ξεχαστείς ποτέ να νομίζεις ότι την ελέγχεις ότι ξέρεις τι ζητάς και το γιατί.
Στη χώρα που ζούμε την Ελλάδα, τυχαίνει το βίτσιο αυτό να είναι πάρα πολύ ακριβό. Ετσι ο ηρωινομανής πρέπει να είναι Μύδας, χρυσάφι. Επίσης μ' όλα αυτά που σου είπα θα κατάλαβες ότι μόνο με μια υποταγή απέναντι σ' αυτό το βίτσιο μπορείς να επιβιώσεις. Επίσης πιστεύω να κατάλαβες ότι θέλει μια ειδική μεταχείρηση. Θέλει ας το πούμε και αγάπη γιατί διαφορετικά θα σε σκοτώσει. Μην ξεχνάς ότι οι εχθροί σκοτώνουν. Θέλει λοιπόν μια αγάπη, μια ειδική μεταχείρηση για να μη σε σκοτώσει, στα μέτρα τα δικά της. Γιατί στο λέω είναι επικίνδυνη, γιατί ο άνθρωπος, ο άγγελος, ο σωματοφύλακας, που τη φυλάει, είναι άγγελος θανάτου. Απ' την άλλη μεριά είναι γλυκιά, διαφορετικά δεν θα υπήρχε καν λόγος να σου γράφω αυτά που σου γράφω.
Αλλά θα 'χεις καταλάβει ήδη πόσο κλειστά είναι τα περιθώρια της. Δεν μπορεί φίλε κανείς να αισθανθεί χορτασμένος από την ηρωίνη. Συνέχεια θέλει και περισότερο και περισότερο και περισσότερο. Κι εν κατακλείδι το φιξάκι, φιξάκι άγνωστε νεαρέ, θα 'πρεπε να ξέρεις τι είναι, δεν είναι παρά μια στιγμή, αλλά όπως ήδη κατάλαβες, μπορεί να γίνει μια ολόκληρη ζωή.
Αν έχεις τη δυνατότητα, διαβάζοντας αυτά που σου λέω, να ακούς το δίσκο μου ``εν λευκώ'', θα σ' ευχαριστούσα πάρα πολύ.''






“Junkies live a long time and often look younger than they are. When you stop growing you start dying. An addict never stops growing”.

Καθώς άρχισα να χρησιμοποιώ την πρέζα κάθε μέρα ή συχνά και πολλές φορές τη μέρα, σταμάτησα να πίνω και να βγαίνω έξω τη νύχτα. Οταν χρησιμοποιείς πρέζα δεν πίνεις. Φαίνεται πως το σώμα που έχει μια ποσότητα πρέζας μέσα στα κύτταρά του δεν μπορεί να απορροφήσει αλκοόλ. Το ποτό μένει στο στομάχι, προκαλώντας σιγά σιγά ναυτία, ενοχλήσεις και ιλίγγους και δεν νιώθεις τίποτα. Η χρήση πρέζας θα μπορούσε να είναι ένας σίγουρος τρόπος θεραπείας για τους αλκοολικούς. Σταμάτησα επίσης να πλένομαι. Οταν χρησιμοποιείς πρέζα για κάποιο λόγο η αίσθηση του νερού στο δέρμα είναι δυσάρεστη και οι πρεζάκηδες με το ζόρι κάνουν μπάνιο.
Εχουν γραφτεί ένα σωρό ανοησίες για τις αλλαγές που υφίστανται οι άνθρωποι καθώς αποκτούν έξη. Τελείως ξαφνικά ο ναρκομανής κοιτάζει στον καθρέφτη και δεν αναγνωρίζει τον εαυτό του. Οι πραγματικές αλλαγές είναι δύσκολο να προσδιοριστούν και δεν φαίνονται στον καθρέφτη. Οφείλεται στο ότι ο ίδιος ο ναρκομανής έχει μια ιδιαίτερη προκατάληψη όσον αφορά την εξέλιξη της έξης του. Γενικά δεν αντιλαμβάνεται καθόλου ότι αποκτά έξη. Λέει πως δεν υπάρχει φόβος να αποκτήσεις έξη εάν είσαι προσεκτικός και τηρείς μερικούς κανόνες όπως το να σουτάρεις κάθε δύο μέρες. Στην πράξη δεν τους τηρεί αυτούς τους κανόνες, αλλά κάθε έξτρα σουτάρισμα θεωρείται σαν εξαίρεση. Εχω συζητήσει με πολλούς ναρκομανείς και όλοι τους λένε ότι μείναν κατάπληκτοι όταν ανακάλυψαν πως πράγματι είχαν την πρώτη έξη. Πολλοί απ' αυτούς απέδιδαν τα συμπτώματά τους σε κάποια άλλη
αιτία.
Καθώς κυριαρχεί η έξη, τα άλλα ενδιαφέροντα χάνουν την σπουδαιότητά τους γι' αυτόν που κάνει χρήση. Η σφαίρα των σπουδαιοτήτων της ζωής περιορίζεται στην πρέζα, στο φτιάξιμο και το να περιμένεις το επόμενο φτιάξιμο, στις "καβάτζες" και τις "συνταγές", τα "γκανάκια" και τα "σταγονόμετρα". Ο ίδιος ο ναρκομανής συχνά αισθάνεται πως ζει κανονικά και πως η πρέζα είναι κάτι το περιστασιακό. Δεν συνειδητοποιεί πως το μόνο που κάνει στις δραστηριότητές του που δεν έχουν σχέση με την πρέζα είναι να εκτελεί κινήσεις. Μόνο όταν η προμήθειά του διακοπεί μόνο τότε αντιλαμβάνεται τι σημαίνει η πρέζα γι' αυτόν.
"Γιατί χρειάζεστε τα ναρκωτικά κύριε Λι;" είναι μια ερώτηση που ρωτάνε οι ηλίθιοι ψυχίατροι. Η απάντηση είναι, "Χρειάζομαι την πρέζα για να σηκωθώ απ' το κρεβάτι το πρωί, για να ξυριστώ και να φάω πρωινό. Τη χρειάζομαι για να μείνω ζωντανός".
Φυσικά οι πρεζάκηδες κατά κανόνα δεν πεθαίνουν από το κόψιμο της πρέζας. Στην κυριολεξία όμως, το να κόβεις μια έξη συνεπάγεται τον θάνατο των κυττάρων που εξαρτώνται από την πρέζα και την αντικατάστασή τους από κύτταρα που δεν χρειάζονται την πρέζα.

ΟΥΪΛΙΑΜ ΜΠΑΡΟΟΥΖ

ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ "JUNKY"

...και μια κυρία για το τέλος

(rehab)

Δεν θέλω να πάω για αποτοξίνωση. Δεν θέλω. Μου αρέσει να ζω στον ασπρόμαυρο κόσμο μου, μαζί μ’ εκείνη, να χορεύουμε μες στις χιονονιφάδες. Το κορμί της είναι πλαστικό και διάφανο και μου δίνει αυτό που κουβαλάει μέσα της παίρνοντας σε αντάλλαγμα το αίμα μου. Δεν με νοιάζει, ούτως ή άλλως δεν ήταν ποτέ αρκετό για να με κρατήσει στη ζωή, έπρεπε να το αναμείξω μ'άλλα πράγματα, να φτιάξω το Θείο μίγμα που με εκτοξεύει στον παράδεισο, κι όταν χάνεται και μένω μόνο με το muggle αίμα μου με κατεβάζει στην κόλαση. Καλύτερα όμως έτσι. Μ'αρέσει τα πράγματα να είναι είτε άσπρα είτε μαύρα. Να μην υπάρχει πουθενά το απαίσιο ποντικίσιο γκρι που με κάνει να νιώθω σαν να μη ζω. Άσπρο και μαύρο. Είναι ωραία.

Δεν θέλω να πάω για αποτοξίνωση. Δεν θέλω. Κρυμμένη, να μείνω κρυμμένη. Είμαι άσχημη και ατάλαντη, είμαι μικρή και αδύναμη, δεν αξίζω τίποτα. Θέλω να μείνω κλεισμένη στο διαμερισμά μου, με τις κουρτίνες τραβηγμένες. Δεν θέλω φως. Απ' έξω μαζεμένοι άνθρωποι που θέλουν να με φωτογραφίσουν όσο πιο άσχημη γίνεται. Θέλουν να απαθανατίσουν τα λειψά μου δόντια, τα λιπόσαρκα χέρια μου, το στήθος μου να κρέμεται έξω απ' το σουτιέν, τα άλουστα μαλλιά μου σαν φωλιά πουλιών, το άπλυτο κορμί μου -δεν αντέχω το νερό- , να μείνω στην αιωνιότητα άσχημη και ξεδοντιάρα και πρεζάκι. Άκου πρεζάκι. Ας βρουν άλλο κορόιδο. Εγώ θα μείνω εδώ, εδώ μέσα που είμαι προστατευμένη, μαζί με την καλύτερή μου φίλη, που δεν τη νοιάζει αν είμαι άσχημη, άπλυτη κι αχτένιστη. Την αγαπώ γιατί κι εκείνη μ΄'αγαπάει όπως είμαι.


Δεν θέλω να πάω για αποτοξίνωση. Δεν θέλω. Είμαι όμορφη, αδύνατη και σέξι. Φοράω ωραία ρούχα, τα μαλλιά μου αγγίζουν τον ουρανό. Είμαι σταρ. Βγαίνω έξω κι ο κόσμος με κοιτάζει γιατί είμαι εγώ, αυτό το τεράστιο εγώ μέσα σ'αυτό το μικροσκοπικό κορμί, αυτό το μοναδικό πλάσμα που δεν πατάει στη γη μα αιωρείται αφήνοντας πίσω του αέρα γεμάτο χρυσόσκονη. Οι άνθρωποι με φωνάζουν με το μικρό μου όνομα, το φαγητό μου είναι κερασμένο, το ραδιόφωνο παίζει τα τραγούδια μου. Τα κορίτσια βάφονται με eyeliner και κάνουν τατουάζ στα μπράτσα τους για να μου μοιάσουν. Και όσο κι αν μεγαλώνω θα είμαι πάντα νέα. Είμαι η καλύτερη και κάνω ό,τι θέλω.


Δεν θέλω να πάω για αποτοξίνωση. Δεν θέλω. Η αλήθεια είναι πως είμαι το κορίτσι της διπλανής πόρτας. Άνθρωπος, με δυο πόδια και δυο χέρια. Αδύνατη αλλά με πολλά κιλά ταλέντο. Αδύναμη, και δεν μπορώ να το διαχειριστώ. Αλλά είμαι κανονικός άνθρωπος, τ'ορκίζομαι. Βγαίνω, γλεντάω, κοιμάμαι κομμάτια, ξυπνάω κουρασμένη, αγαπώ, μισώ, τον εαυτό μου, τους άλλους, κοιτιέμαι στον καθρέφτη, μ'αρέσει η φάτσα μου, δεν μ'αρέσει, μήπως πάχυνα, δεν με πήρες τηλέφωνο, έχει τίποτα να φάμε μαμά, πάμε για ψώνια, έχω άγχος, αφήστε με ήσυχη, νυστάζω, δεν μπορώ να μείνω ξύπνια, φοβάμαι, δεν θέλω να πεθάνω, είδε κανείς τη φίλη μου, πού είναι, τη χρειάζομαι. Τη χρειάζομαι για να συνεχίσω. Να συνεχίσω να τραγουδάω. Γιατί το μόνο που ήθελα στη ζωή μου ήταν να τραγουδάω. Όταν θα θέλω κάτι άλλο, θα τη διώξω.Υπόσχομαι. Και τώρα. Μπορώ. Τη διώχνω. Την έδιωξα κιόλας. Μπορώ και μόνη μου. Να ανέβω στη σκηνή και να τραγουδήσω. Μόνη μου.
Με λένε Amy και είμαι καλά.

Πρικηπά μια αποφώνηση παρακαλώ....

ΠΡΕΖΕΣ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΠΟΛΛΕΣ...Η ΗΡΩΊΝΗ ΟΜΩΣ ΣΚΟΤΩΝΕΙ...

Διαβάστε περισσότερα