Χριστούγεννα...

Όμορφες, γιορτινές μέρες... 

Το κρύο είναι τσουχτερό 
τα πουλάκια δεν κελαηδούν 
τα λουλούδια έχουν ακόμα κάνα τετράμηνο να ανθίσουν 
ο ήλιος βγαίνει δε βγαίνει 
και η αιθαλομίχλη απειλεί άμεσα τις ζωές μας... 
Οι κουραμπιέδες είναι έτοιμοι να καταβροχθιστούν ενώ τα μελομακάρονα έχουν ήδη χαθεί στη λήθη της κοιλιοδουλείας. Το ρεβεγιόν των Χριστουγέννων μας χάρισε όμορφες και αξέχαστες στιγμές ενώ η γαλοπούλα σταμάτησε εδώ και μέρες το απαίσιο λάλημά της και εμφανίστηκε ξαφνικά στο χριστουγεννιάτικο τραπέζι. Ο Άγιος Βασίλης ούτε που πάτησε το πόδι του στα μέρη μας. Που να βρει και αυτός λεφτά για δώρα. Τα πράγματα είναι σφιχτά ακόμα και στη μακρινή Λαπωνία. 

Βρακοφόρος τα "ψέλνει"
στον πρωθυπουργό

Ακούσαμε τουλάχιστον πολλούς συλλόγους, χορωδίες και μουσικοχορευτικά συγκροτήματα να τα "ψέλνουν", όπως γραφικά έχει μείνει να λένε, στους πολιτικούς μας. Και εκεί που το ακούς αυτό, χωρίς να έχεις και κάποια ιδιαίτερη αίσθηση του χρόνου, λες "ΩΠΑ. Έπεσε ξυλίκι επιτέλους..." Και βλέπεις τους βρακοφόρους να χορεύουν και τα τραγουδούν στον πρωθυπουργό μας και ξαφνικά κάτι αισθάνεσαι. 

Να είναι υπερηφάνεια...? 

Να είναι συγκίνηση...? 

Να είναι το πνεύμα των Χριστουγέννων...? 

Μπα... μάλλον έφαγες πολλούς κουραμπιέδες και ήρθε η ώρα να επισκεφθείς την τουαλέτα...

Εδώ στο BEERologio κάνοντας οικονομία τόσο καιρό και αφού ρευστοποιήσαμε ορισμένες μετοχές, διάφορα επενδυτικά funds του εξωτερικού μάς πλησίασαν, μας έβγαλαν από το ψυγείο, η ύφεση υποχώρησε, γίναν μερικές μεταγραφές και έτσι θα προσπαθήσουμε όλοι μαζί να δώσουμε για μια ακόμα φορά χαρά στον κόσμο.

Πάντα λάτρευα το Last Christmas των Wham!.
Όχι Wham απλά.
Wham! Για κάποιο διάολο λόγο βάζουν και θαυμαστικό στο τέλος. Λες και έτσι θα τους θυμούνται όλοι... Έχω σκεφτεί να βγω στο δρόμο και να ρωτάω τους περαστικούς: Ποιοι λένε το Last Christmas...? Όποιος απαντάει σωστά θα κερδίζει ένα αυθεντικό cd τους κολλημένο στη μούρη. Έτσι για τιμωρία που το ξέρει... Το Last Christmas λοιπόν είναι το κατεξοχήν παραδοσιακό τραγούδι των Χριστουγέννων.
Κανείς δεν ξέρει ποιοι το λένε,
κανείς δεν ξέρει όλους τους στίχους και απλά μουρμουράει,
σε κανέναν δεν αρέσει πραγματικά,
αλλά ΟΛΟΙ το έχουν σιγοτραγουδήσει.
Αυτό και το Χριστούγεννα της  Δέσποινας Βανδή. Για διαφορετικούς λόγους το καθένα.

Αλλά αγαπάμε Δέσποινα
αγαπάμε Wham!
αγαπάμε ρεβεγιόν με 100€ το μπουκάλι
αγαπάμε blackjack
αγαπάμε ρουλέτα
αγαπάμε απαίσιους στολισμούς σπιτιών λες και έχουν σύμβαση με τη NASA και πρέπει να φαίνονται από τους διαστημικούς σταθμούς
αγαπάμε ρεπορτάζ για τις "ταπεινές" διακοπές των επωνύμων
και τέλος αγαπάμε οτιδήποτε cult κυκλοφορεί εκεί έξω...

Καλά Χριστούγεννα
Χρόνια πολλά σε όσους και όσες γιορτάζουν.

Διαβάστε περισσότερα

Σκέτη Ποίηση

Της είπε: το ξέρω πως δεν είμαι ιδανικός εραστής. Εσύ θέλεις κάποιον να σου συμπεριφέρεται σαν να είσαι το αφεντικό του αλλά να σε πηδάει σαν ταξικό εχθρό. Εμένα μου αρέσει να σου φέρομαι σαν σύντροφο και να σε πηδάω σαν πορσελάνη.

Του είπε: μην πας φυλακή. Δεν έχουν σημασία αυτά.

Της είπε: θα κάνω ότι χρειαστεί για να μην πάω, εκτός από το να ανεχθώ μια ζωή χειρότερη από αυτήν της φυλακής.

Του είπε: βρες επιτέλους μια δουλειά

Της είπε: δεν μπορώ. Είμαι καλλιτέχνης.

Ακούστηκε ο ήχος της εξώπορτας να σπάει. Έτσι είναι. Τα ΕΚΑΜ δεν χτυπάνε ποτέ πριν μπούνε. Το λάθος ήταν ότι ελλείψει χώρου εισέβαλαν ένας – ένας. Εκείνος έβγαλε το ούζι και θέρισε. Τα ΕΚΑΜ έπεφταν σαν τις μύγες. Εκείνη έκλεισε τα αυτιά της και τσίριζε. Της είπε: τι σου έλεγα; Σκέτη ποίηση. Μελιγαλάς στυλ.

Όταν η ατμόσφαιρα του δωματίου καθάρισε από την μυρουδιά της μπαρούτης. Όταν η εικόνα του δωματίου καθάρισε από τα αιωρούμενα πούπουλα. Όταν ο ήχος του δωματίου καθάρισε από την μονοτονία των επιθανάτιων ρόγχων. Τότε και πριν το αίμα προλάβει να ξεραθεί του είπε: ας φύγουμε. 

   

 Τάσσιος Θήτα

Διαβάστε περισσότερα

Το φθινόπωρο είναι μια δεύτερη άνοιξη, όταν κάθε φύλλο είναι ένα λουλούδι...(Μία ωδή στο παράλογο)

“… Όλες τις μέρες μιας άφεγγης ζωής ο χρόνος μας ανέχεται. Έρχεται όμως πάντα η στιγμή που πρέπει να τον ανεχτούμε και να τον υπομείνουμε εμείς. Ζούμε με το μέλλον: “αύριο”, “αργότερα”, “όταν σου δοθεί μια ευκαιρία”, “με τον καιρό θα καταλάβεις”. Αυτές οι ανακολουθίες είναι περίεργες αφού θα πεθάνουμε. Αλλά φτάνει η μέρα που ο άνθρωπος διαπιστώνει πως είναι τριάντα χρονών.  Επιβεβαιώνει έτσι τη νιότη του. Την ίδια όμως στιγμή συγκρίνει τον εαυτό του με το χρόνο. Παίρνει θέση μέσα σ’ αυτόν. Αναγνωρίζει πως βρίσκεται σε μια κρίσιμη στιγμή και παραδέχεται πως έχει χρέος να την περάσει. Ανήκει στο χρόνο και τρομοκρατημένος βλέπει στο πρόσωπο του χρόνου το χειρότερο εχθρό του. Αύριο, επιθυμούσε το αύριο, τη στιγμή που έπρεπε να μην το ήθελε μ’ όλο του το είναι. Αυτή η επανάσταση της σάρκας αποτελεί το παράλογο.

Ένα βήμα πιο κάτω και να το παράλογο: βλέπουμε πως ο κόσμος είναι “αδιαπέραστος”, προαισθανόμαστε σε ποιο σημείο μας είναι ξένη μια πέτρα, διαπιστώνουμε πως είναι αδύνατο ν’ απλοποιήσουμε τα πράγματα, με πόσο πείσμα μπορεί να μας αντιστέκεται η φύση, ένα τοπίο. Στο βάθος κάθε ομορφιάς υπάρχει κάτι το απάνθρωπο και οι λόφοι, ο γλυκός ουρανός, τα δέντρα χάνουν την ίδια στιγμή το ψεύτικο νόημα που τους δίναμε, γίνονται πιο μακρινά κι από ένα χαμένο παράδεισο. Η πανάρχαιη σκληρότητα του κόσμου, περνώντας μέσα από χιλιάδες χρόνια, έρχεται να μας συναντήσει. Για μια στιγμή δεν τη νοιώθουμε, αφού για ένα σωρό αιώνες καταλαβαίναμε μονάχα τις μορφές και τα σχήματα που δίναμε στον κόσμο.

Αλλ’ από δω και στο εξής δεν μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε αυτό το τέχνασμα. Ο κόσμος ξαναπαίρνει την πραγματική του μορφή και μας ξεφεύγει. Αυτά, τα από συνήθεια κρυμμένα σκηνικά ξαναπαίρνουν το αληθινό τους πρόσωπο. Απομακρύνονται. Με τον ίδιο τρόπο, υπάρχουν μέρες όπου στο πρόσωπο μιας γνωστής μας, ξαναβρίσκουμε σα μια ξένη, εκείνη που είχαμε αγαπήσει πριν μήνες ή χρόνια και ίσως επιθυμήσουμε αυτό που συχνά μας κάνει να νοιώθουμε τόσο μόνοι. Αλλά δεν ήρθε ακόμα η ώρα. Ένα μονάχα πράγμα πρέπει να έχουμε υπόψη μας: τη μυστικότητα κι ανομοιότητα του κόσμου που αποδεικνύουν το παράλογο…

Αν μας τρομάζει ο χρόνος, μας τρομάζει γιατί αποδεικνύει το αποτέλεσμα που έρχεται. Σ’ αυτό το σημείο, για λίγο τουλάχιστον, όλες οι ωραίες συζητήσεις πάνω στην ψυχή παίρνουν ένα μάθημα απ’ τον αντίπαλό τους. Απ’ αυτό το ασάλευτο κορμί, η ψυχή λείπει. Αυτή η βασική κι οριστική πλευρά του γεγονότος αποτελεί το περιεχόμενο του παράλογου συναισθήματος. Κάτω απ’ το θνητό φως αυτού του πεπρωμένου, εμφανίζεται η ματαιότητα. Καμιά ηθική, καμιά προσπάθεια δε δικαιολογούνται a priori μπροστά στα ανάλγητα μαθηματικά που ρυθμίζουν την ύπαρξή μας.

Για ποιόν και για ποιό μπορώ να πω ανεπιφύλακτα: “Αυτό το ξέρω!” Την καρδιά μου μπορώ να την καταλάβω και ξέρω πως υπάρχει. Τον κόσμο, μπορώ να τον αγγίξω και ξέρω, πάλι, πως υπάρχει. Εδώ σταματάει κάθε μου γνώση, τα υπόλοιπα είναι επινοήσεις. Γιατί, αν προσπαθώ να καταλάβω τον εαυτό μου για τον οποίο είμαι σίγουρος, αν προσπαθώ να τον καθορίσω και να τον συνοψίσω, αφήνω το νερό να κυλάει μέσ’ από τα δάκτυλά μου. Μπορώ να περιγράψω μία – μία όλες τις όψεις που ξέρει να παίρνει, ακόμα κι εκείνες που του έχουν αποδώσει, τη μόρφωση, την καταγωγή, την οργή ή τις σιωπές, την αξιοπρέπεια ή μικροπρέπεια.

Αλλά δεν προσθέτουμε πρόσωπα. Ακόμα κι αυτή, η δική μου καρδιά θα μου μείνει άγνωστη για πάντα. Ανάμεσα στη βεβαιότητα που έχω για την ύπαρξή μου και στο νόημα που προσπαθώ να δώσω σ’ αυτή τη βεβαιότητα, υπάρχει ένα κενό που δε θα γεμίσει ποτέ. Ο εαυτός μου θα μου μείνει για πάντα ξένος. Στην ψυχολογία και στη λογική υπάρχουν αλήθειες αλλά λείπει η αλήθεια.

Μονάχα μέσα στα πλαίσια που μπορεί κανείς να τα πλησιάσει παίρνουν κάποιο νόημα. Βλέπω ακόμα τα δέντρα που ξέρω τη σύστασή τους, το νερό που δοκιμάζω τη γεύση του. Πώς ν’ αρνηθώ αυτό τον κόσμο αφού υφίσταμαι την επίδρασή του, πώς ν’ αρνηθώ το άρωμα της χλόης και των άστρων, πώς ν’ αρνηθώ τη νύχτα και τις λίγες βραδιές που χαρίζουν στην καρδιά γαλήνη; Κι όμως ολόκληρη η επιστήμη αυτής της γης δε θα με πείσει ποτέ για το ότι αυτός ο κόσμος μου ανήκει…

…Οι απαλές γραμμές των λόφων και το χέρι της νύχτας πάνω σ’ αυτήν τη βασανισμένη καρδιά μου μαθαίνουν πιο πολλά. Ξαναγυρίζω εκεί που βρισκόμουν στην αρχή. Καταλαβαίνω πως η επιστήμη με βοηθάει στο να συλλάβω και ν’ απαριθμήσω τα φαινόμενα. Δε μπορεί όμως να με βοηθήσει στο να εννοήσω τον κόσμο. Ακόμα κι αν είχα αγγίζει ολόκληρο το πρόπλασμά του με το δάκτυλο, πάλι δε θα ‘ξερα τίποτε. Κι εσείς μ’ αναγκάζετε να διαλέξω ανάμεσα σε μια βέβαιη για τον εαυτό της περιγραφή που δε μου μαθαίνει τίποτα, και σ’ αβέβαιες υποθέσεις που ισχυρίζονται πως με διδάσκουν. Γι’ αυτό τον κόσμο και για τον εαυτό μου είμαι ένας ξένος, οπλισμένος σε κάθε περίπτωση με μια σκέψη που απ’ τη στιγμή που διαπιστώνει αρνιέται τον εαυτό της. Γιατί να βρίσκω τη γαλήνη μονάχα στην άγνοια και στο θάνατο, γιατί ο πόθος της κατάκτησης να προσκρούει πάνω σε τείχη που δε δίνουν καμία σημασία στις επιθέσεις του; Θέλω, σημαίνει προκαλώ το παράδοξο. Όλα τα πάντα κάνουν να γεννηθεί αυτή η δηλητηριασμένη γαλήνη, υποθάλπουν την αδιαφορία, τον ύπνο της καρδιάς και την παραίτηση.

Αλμπέρ Καμύ , Ο μύθος του Σίσυφου

Διαβάστε περισσότερα

Το καλοκαίρι και οι σκιές...

Πίναμε νερό ζεστό όλο το καλοκαίρι εκείνο. Περπατούσα μαζί της στο δρόμο με τα ψηλά δέντρα, συζητούσαμε αδιάφορα και κυνηγούσαμε σκιές. Όταν τις πιάναμε, τις βάζαμε σε ένα ψάθινο καλάθι. Και κάθε νύχτα, πριν γυρίσουμε στο σπίτι μας, μετρούσαμε τις σκιές, τις ράβαμε και φτιάχναμε ένα σκοτάδι. Με αυτό καλύπταμε το παρκαρισμένο μας αμάξι.
Μια μέρα έπαιζα χαρτιά με τη σκιά μου. Δεν γνωρίζω αν ήταν οι κακές μου επιδόσεις στο χαρτοπαίγνιο, οι οποίες με έχριζαν άμεσα έναν συμπαίκτη βαρετό, ή ίσως το γεγονός ότι ένιωθε παραμελημένη σε σχέση με τις ξένες σκιές. Μα μόλις ο δεύτερος γύρος τελείωσε, έφυγε τσαντισμένη χτυπώντας την πόρτα πίσω της. Με παράτησε και από τότε έμεινα χωρίς σκιά. Οι επιπτώσεις ήτανε άμεσες. Οι άνθρωποι σταμάτησαν να μου μιλούν, τα σκυλιά με κυνηγούσαν γαυγίζοντας και τα παιδιά μου πετούσανε πέτρες.
Προσπάθησα να ορθοποδήσω, να πάρω αποφάσεις. Μέσα στην απόλυτη και ιδρωμένη απελπισία μου, αγόρασα μια μπέρτα. Περιφέρθηκα μαζί της παριστάνοντας ότι τίποτα δεν είχε αλλάξει. Μα δεν ήταν το ίδιο. Τότε αποφάσισα να ψάξω την σκιά μου. Είχα αλλάξει. Είχα γίνει δειλός. Αναγνωρίζοντας την επιρροή της πάνω μου, την απόλυτη εξουσία που μου ασκούσε η συνοδεία της, δεν άργησα να ανακαλύψω και το φόβο. Δεν είναι ντροπή να το ομολογήσω, φοβόμουνα τη σκιά μου.
Ταπεινωμένος άρχισα να την ψάχνω. Έψαχνα μέσα στο καλοκαίρι, όταν τα τζιτζίκια τραγουδούν και η ζέστη έχει δόντια. Και αφού περιπλανήθηκα αρκετά, ένα πρωί σε τόπο μακρινό συνάντησα τα ίχνη της. Δούλευε σε μια μεγάλη πλαζ. Τις νύχτες σχεδόν αόρατη μες στα σκοτάδια, γυρνούσε στην έρημη αμμουδιά και πριόνιζε τις ομπρέλες. Έτσι, τις μέρες με το βαρύ ήλιο, σε μια παραλία καραφλή από ίσκιους, νοίκιαζε τις υπηρεσίες της, ξαπλώνοντας πάνω στα κουρασμένα σώματα των παραθεριστών, απλώνοντας το δροσερό εαυτό της. Κέρδιζε πολλά χρήματα και ήτανε λογικό… δεν ήθελε να επιστρέψει σε αυτή την τόσο εγκλωβιστική μας συνύπαρξη. Ένιωσα την απελπισία να λούζει το μέτωπό μου.
Μα μια μέρα η τύχη της άλλαξε. Μια αγέλη νεοναζί την πέτυχε. Την τρύπησε, φορές πολλές με ένα κατσαβίδι, κάνοντάς την να πληρώσει για το μαύρο της δέρμα. Την τρύπησαν όπως το χαλάζι τρυπάει την τέντα. Και αυτή, κουρελιασμένη σύρθηκε πίσω στο σπίτι μας.
Την υποδέχτηκα θυμωμένος. Τη δίκασα και την καταδίκασα πρόχειρα, με διαδικασίες συνοπτικές. Μέσα από την καταδίκη της και το συνοφρυωμένο των φρυδιών μου, ανέκτησα τελικά και πάλι το αρχικό μου μέγεθος. Με τέσσερα καρφιά την κάρφωσα, στη ρίζα ενός παλιού ρολογιού. Μέχρι και σήμερα στέκει εκεί εγκλωβισμένη. Στέκει εκεί και κάθε μία ώρα μου υπενθυμίζει πως δεν έχω πολύ χρόνο. Και γω περιπλανιέμαι σε ένα σπίτι που όλο μεγαλώνει,
σταματώντας για λίγο, κάθε τόσο,
συνεχίζοντας για λίγο, κάθε τόσο.
Έτσι, προχωρούμε όλοι εμείς, άνθρωποι και σκιές, τρυπημένοι από το χρόνο. Βυθομετρώντας τις επιφάνειες, δωροδοκώντας τις λέξεις, εξετάζοντας εκεχειρίες. Όλοι εμείς, που βγήκαμε από τη σκιά για να βρούμε το σκοτάδι.

Θωμάς Τσαλαπάτης , Το ξημέρωμα είναι σφαγή κύριε Κρακ

Διαβάστε περισσότερα

Βιβλία VS Βιβλία(που έγιναν ταινίες)..

Φωνάξτε όσο θέλετε..θα πείτε με αρχοντικό ύφος "βιβλίο και ξερό ψωμί"..θα ουρλιάζετε με μανία.."δεν βλέπώ ταινίες που είναι από βιβλία"..θα το δεχτώ..γιατί πολύ απλά δεν ξέρετε τι λέτε..

1.Ένας Υπέροχος Άνθρωπος - A Beautiful Mind (2001)
Δραματική ταινία σε σκηνοθεσία Ron Howard, βασισμένη στο βιβλίο της Sylvia Nasar. Παίζουν οι: Russell Crow, Ed Harris και Jennifer Connelly.









Ελάτε τώρα..θα πάτε στο βιβλιοπωλείο και θα δείτε μπροστά σας Ντοστογέφσκι,Κάφκα,Μπουκόφσκι,Τολστόι κ.α. και θα πάρετε  Sylvia Nasar..τη ταινία όμως την είδατε..κουφάλες..

2.Ο Σημαδεμένος - Scarface (1983)
Δραματικό θρίλερ σε σκηνοθεσία Brian De Palma βασισμένο στη νουβέλα του Armitage Trail. Παίζουν οι: Al Pacino, Michelle Pfeiffer και Steven Bauer.
 
3. Trainspotting (1996)
Δραματική ταινία σε σκηνοθεσία Danny Boyle βασισμένη στη νουβέλα του Irvine Welsh. Παίζουν οι: Ewan McGregor, Ewen Bremmer και Johnny Lee Miller.
 








Να συνεχίσω..;


4.Forrest Gump (1994)
Δραματική ταινία σε σκηνοθεσία Robert Zemeckis βασισμένη στη νουβέλα του Winston Groom. Παίζουν οι: Tom Hanks, Robin Wright και Gary Sinise.
 








5. Η Λίστα του Σίντλερ – Schindler’s List (1993)
Δραματική ταινία ιστορικού περιεχομένου σε σκηνοθεσία Steven Spielberg, βασισμένη στο βιβλίο του Thomas Keneally. Παίζουν οι: Liam Neeson, Ralph Fiennes και Ben Kingsley.
 

6. Η Σιωπή των Αμνών – The Silence of The Lambs (1991)
Θρίλερ σε σκηνοθεσία Jonathan Demme βασισμένο στη νουβέλα του Thomas Harris. Παίζουν οι: Jodie Foster, Anthony Hopkins και Scott Glenn.
 








7.Σκοτεινό Ποτάμι – Mystic River (2003)
Δραματική ταινία μυστηρίου σε σκηνοθεσία Clint Eastwood, βασισμένη στη νουβέλα του Dennis Lehane. Παίζουν οι: Sean Penn, Tim Robbins και Kevin Bacon.
 








8. Καμιά πατρίδα για τους μελλοθάνατους - No Country for Old Men (2007)
Θρίλερ σε σκηνοθεσία Ethan και Joel Cohen, βασισμένο στη νουβέλα του Cormac McCarthy. Παίζουν οι: Tommy Lee Jones, Javier Bardem και Josh Brolin.




Δεν σας ακούω..τα έχετε διαβάσει όλα αυτά..;εννοείται ε;

9.Η Λάμψη - The Shining (1980)
Ταινία τρόμου σε σκηνοθεσία Stanley Kubrick, βασισμένη στη νουβέλα του Stephen King. Παίζουν οι: Jack Nicholson, Shelley Duvall και Danny Lloyd.
 

10. Ο Νονός – The Godfather (1972)
Η κλασσικότερη ίσως δραματική ταινία όλων των εποχών σε σκηνοθεσία Francis Ford Coppola βασισμένη στη νουβέλα του Mario Puzo. Παίζουν οι: Marlon Brando, Al Pacino και James Caan.
 

Ξέρω ξέρω ξέχασα το "Ο Άρχοντας των Δαχτυλιδιών – The Lord of The Rings (2001-2003)
Τριλογία ταινιών σε σκηνοθεσία Peter Jackson βασισμένη στην επική σειρά βιβλίων του J. R. R. Tolkien. Παίζουν μεταξύ άλλων οι: Elijah Wood, Viggo Mortensen, Ian McKellen, Christopher Lee, Orlando Bloom, Cate Blanchett."..αλλά αυτό το είχαν διαβάσει κάποιοι..αρκετοί..

Ελάτε βρε παιδιά μην τρέχετε..το ξέρουν θα υπάρξουν αυτοκτονίες γιατί καταπατήσατε τον κώδικα του φαπαναγνώστη..άλλοι θα τρέξουν και θα ζητήσουν συγχώρεση από τον Θεό των βιβλίων..άλλοι θα κάνουν πορείες για τους άχρηστους κινηματογραφιστές που κάνανε αριστουργήματα..φίλε μου Vale Bastuni μπορείς να το βάλεις και στο Versus..άλλα αφήστε με τώρα μόνο..γιατί κάτι έχω ψιλιαστεί ότι το Game Of Thrones είναι βιβλίο..λες;

Διαβάστε περισσότερα

Πίτσα vs σουβλάκι

(Ακολουθεί ψιλοάσχετη εισαγωγή...)

Έστω ότι είσαι deliverας. Ετοιμάζεται η παραγγελία, την παίρνεις, μαζί με τις οδηγίες για την οδό, την βάζεις πίσω στο κυβικό αυτό κατασκεύασμα που δεν ξέρω πως λέγεται και ξεκινάς. Εκεί που πλησιάζεις σιγά-σιγά στον προορισμό σου, ξάφνου πατάς μια μπανανόφλουδα σαν να είσαι στο Mario Kart και τσακίζεσαι ψιλοαρχοντικά... Το μεγάλο ερώτημα είναι. Τι θα προτιμούσες να κουβαλάς...; 

Μπανάνα στο Mario Kart

Πίτσες ή σουβλάκια...?

Πίτσα

Ό,τι χειρότερο...

Η πίτσα, για αυτούς που αναρωτιούνται, είναι αυτό το στρογγυλό κομμάτι ζύμης (ΣΤΡΟΓΓΥΛΟ και ΟΧΙ τετράγωνο, ημικύκλιο, σε σχήμα καρδιάς, σε σχήμα αρχιδιού και άλλα τέτοια) που βάζεις μέσα σχεδόν ό,τι γουστάρεις και το ψήνεις. Αυτό είναι το καλό με την πίτσα. Ότι είναι για όλα τα γούστα. Για τους κρεατοφάγους, τους χορτοφάγους, τους τυροφάγους, τους παραδοσιακούς, τους κανίβαλους, τους ηλίθιους και γενικά για όλους. Κόβεται σε 8 κομμάτια (μπορεί και 6 αν είναι μικρή ή 12 αν είναι μεγάλη) και ΔΕΝ ΣΕΡΒΙΡΕΤΑΙ. Παίρνεις το κομμάτι απευθείας από το κουτί (ή το ταψί εάν είναι σπιτική) και επίσης ΔΕΝ ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΕΙΣ ΜΑΧΑΙΡΟΠΗΡΟΥΝΟ. Δεν τρως ούτε μακαρόνια ούτε μπριζόλα. Χώνεις το μισό κομμάτι μέσα στο στόμα, ψήνεις τη γλώσσα σου και το βουλώνεις. 

Πίνακας του Πικάσο

Το σημαντικό επίσης είναι να καίει. Να τραβήξεις το κομμάτι από την άκρη και αφού το τυρί τεντώσει και φτάσει τουλάχιστον το μισό μέτρο, να πέσουν όλα τα υλικά από πάνω του. Τότε μόνο θα καταλάβεις την αξία τους. Όταν χαθούν από τα μάτια σου. Και φυσικά θα τα πάρεις με το χέρι αδιαφορώντας για τα πολλαπλά εγκαύματα που θα πάθεις και θα τα βάλεις και καλά μου όπως ήταν πριν επάνω στο κομμάτι, φτιάχνοντας στο τέλος κάτι που θυμίζει ομελέτα με πασαλειμμένη κοπριά πάνω σε πίνακα του Πικάσο. 

Η ζύμη, λένε, είναι αυτή που κάνει τη διαφορά στην πίτσα. Πρέπει να είναι σωστά ψημένη και όχι σαν σόλα ή κάρβουνο. Το πάχος της δε, είναι κάτι υποκειμενικό. Οι Ιταλοί την κάνουν λεπτή και ψιλοτραγανή. Εδώ που είμαστε χοντρέλες τη θέλουμε αφράτη και χοντρή και στην άκρη να είναι τυλιγμένο ένα χωριάτικο λουκάνικο, μισό παστίτσιο, κάνας κεφτές, λίγες μπάμιες και μια τυροκαυτερή.

Τέλος, το κορυφαίο είναι όταν προσπαθείς να φτιάξεις μόνος σου την ζύμη. Επειδή είδες κάπου να την πετάνε στον αέρα και να τη στρυφογυρνούν με τα δάχτυλα δεν σημαίνει ότι μπορείς να το κάνεις και εσύ. Δεν είσαι ούτε ο Έκτορας ο Μποτρίνι ούτε ο Ζυμαρούλης της Pillsbury. Αλλά σαν γνήσιος κανίβαλος θα το προσπαθήσεις. Και δώστου το κοπάνιμα και οι σβούρες, και η ζύμη μία στο πάτωμα, μία στο ταβάνι, μια στη μούρη σου, μία κάτω από το μπαλκόνι κ.ο.κ , μέχρι τελικά να παραγγείλεις απ'έξω, γιατί βαριέσαι να κατέβεις να τη μαζέψεις από το αμάξι του γείτονα...

Αγνώστου προελεύσεως πιτσοσούβλακο

Σουβλάκι

Το κατεξοχήν ελληνικό φαγητό μαζί με το muzaka. Μία πίτα (μπορεί και δύο) αγκαλιάζει στοργικά το εκάστοτε κρεατικό (χοιρινό, κοτόπουλο, κεμπάπ, μπιφτέκι, λουκάνικο) μαζί με πατάτες, ντομάτα, τζατζίκι/σως/γιαούρτι/κέτσαπ/μουστάρδα, κρεμμύδι, μαρούλι. Αυτά επιτρέπονται σε ένα σουβλάκι. Οτιδήποτε παραπάνω είναι απλά υπερβολές. Το παν στο σουβλάκι είναι να είναι σάπιο το κρέας. Να έχει το κλασσικό ξύγκι σε αφθονία. Δεν θα ξεχάσω ποτέ το πρώτο (και μοναδικό) σουβλάκι που έφαγα έξω από γήπεδο. Πέρα από την άψητη πίτα και τις προχθεσινές πατάτες, το καλαμάκι ήταν απλά ένα ενιαίο κομμάτι κρέατος. Ή θα το έτρωγες όοολο μαζί, ή θα το πέταγες. Αφού πάλεψα κάνα πεντάλεπτο τραβώντας 2-3 κομμάτια καλαμακίου από τον οισοφάγο μου για να μην πνιγώ, τελικά κατάφερα και το έφαγα όλο. Και ήταν υπέροχα απαίσιο.

2 τίμια και λαχταριστά σουβλακια

Ένα πράγμα που σιχαίνομαι είναι να ακούω να παίρνουν σουβλάκι με αλάδωτη πίτα και χωρίς κάποια σάλτσα. Όχι αγαπητέ ευνούχε ανοργασμικέ βραδύποδα. Δεν είσαι ούτε μανεκέν ούτε φλώρος. Τρως ΣΟΥΒΛΑΚΙ. Άμα δεν βουτηχτεί η πίτα στο λάδι που έχουν τηγανιστεί το λιγότερο ένα-δύο χελωνονιτζάκια δεν αξίζει. Άμα δεν στάξει στο παντελόνι λίγη σως ή δεν ακουστεί το κλασσικό ρούφηγμα του τζατζικίου γύρω από το χαρτί, πάλι δεν αξίζει. 

Αν και δεν προτιμώ το τζατζίκι λόγω της μετέπειτα μυρωδιάς (άλλωστε πάντα πρέπει να είσαι έτοιμος για κάποιο τυχαίο φάσωμα) είναι το πιο παραδοσιακό συστατικό. Αυτό που θα μπει πρώτο όταν θα πεις "ένα με γύρω απόλα". Και ΟΧΙ. Δεν θέλω γύρο κοτόπουλο. Θέλω χοιρινό...άντε και κεμπαπ... Να ψιλοβρωμάει γουρουνίλας. Με πατάτες και ντομάτα. ΤΙΠΟΤΕ ΑΛΛΟ. Ένα κλασσικό αντρικό σουβλάκι. Οι γυναίκες μπορούν να βάζουν μέσα και αστακό και φασολάκια και φιλέτο στρογγανοφ και ό,τι γουστάρουν. Δεν μας ενδιαφέρει. Εσύ όμως πρέπει να βρωμάς. 

Μικρός και πιθανότατα ανοργασμικος
βραδυποδας

Τέλος, σε αντίθεση με την πίτσα, το σουβλάκι φτιάχνεται ποοοοολύ πιο γρήγορα. Ειδικά εάν είναι τσακάλι ο τυλιχτής, σε 2-3 λεπτά τρως. Τσακίζεις και μια-δυο μπίρες/κοακόλες (όπως τη βρίσκει ο καθένας) και αράζεις σαν βόας περιμένοντας να χωνέψεις μπας και μπορέσεις να σηκωθείς...

Διαβάστε περισσότερα

Μία ηρωίδα(heroin)...που επιτέλους πρέπει να πεθάνει...

 Τον πρώτο λόγο έχει πάντα ο πρίγκηπας...

''Θα σε κουράσω λίγο ακόμα παραπάνω, αλλά δεν πειράζει, αξίζει τον κόπο νομίζω. Heroin στα αγγλικά, ηρωίδα είναι η μετάφρασή του στα ελληνικά. Γιατί βλέπεις ο άνθρωπος που την ανακάλυπτε το 1884 νόμιζε ότι είχε ανακαλύψει το φάρμακο που θα έσωζε τους μορφινομανείς. Επίσημα απαγορεύτηκε το 1920. Δεν είμαι και σίγουρος τώρα βέβαια για τις χρονολογίες, αλλά δεν πειράζει. Ετσι ένας εν ενεργεία ηρωϊνομανής, ενώ όσο έχει τη δόση του είναι καλά, πολύ καλά, όταν δεν την έχει νομίζει ότι θα πεθάνει. Δεν έχει καμία αίσθηση χρόνου, ξεχνάει παρελθόν, παρόν και μέλλον είναι πολύ συγκεχυμένα μέσα του. Εχει τόσο πολύ αντιφατικά συναισθήματα που μέσα σε είκοσι λεπτά το μίσος και η αγάπη εναλλάσονται με μεγάλη γρηγοράδα. Για το φίλο; Δεν υπάρχει φίλος. Πουλάει και την ίδια του τη μητέρα για μια δόση. Ο φίλος και γενικά τα συναισθήματα αυτά είναι αφημένα στην κρίση της ηρωίνης. Πίσω δε απ' όλα αυτά κρύβεται μια αιώνια απειλή, που ανήκει μόνο στην ηρωίνη. Ετσι λοιπόν κάποια στιγμή ο ηρωινομανής είναι μόνος του αυτός και η ηρωίνη, κι ανάμεσά τους δεν είναι τίποτα άλλο παρά μια απελπισμένη κραυγή. Γιατί σ' ότι μισεί, σ' ότι αγαπά σ' ότι αισθάνεται είναι αυτός αλλά ουσιαστικά είναι η ηρωίνη, κρυμένη από πίσω του. Για εγώ; δεν χρειάζεται καν να μιλάει για εγώ, αυτός ο άνθρωπος άγνωστε νεαρέ. Γιατί ότι στεγανό είχε να προστατεύσει το εγώ του, έχει τρυπηθεί, έχει σπάσει, έχει ανοίξει, όπως ανοίγουνε οι φλέβες όταν τις κόβεις με το ξυράφι, όταν αυτοκτονείς ή όταν τις τρυπάς με τη σύριγγα για να πάρεις τη δόση σου. Ετσι λοιπόν καταλαβαίνεις ότι ο ηρωινομανής βαδίζει σ' ένα μονόδρομο που έχει μία και μόνη κατεύθυνση, όπου η αλήθεια και η ψευτιά παύουν να διαχωρίζονται, είναι το ίδιο πράγμα. Ακόμη το φως και το σκοτάδι, φτάνουν να είναι το ίδιο πράγμα. Οσο για την ηρωίνη ποτέ καθαρά δεν θα δεις κατά πόσο είσαι επηρεασμένος απ' αυτή ή όχι και κατά πόσο την έχεις ανάγκη. Αυτή παραμονεύει πάντοτε στη σκιά και όπως σου είπα είναι μονόδρομος, έχει μια καρδιά και μια παντιέρα. Γι' αυτό άγνωστε νεαρέ σε προειδοποιώ είναι η ηρωίνη και να μην ξεχαστείς ποτέ να νομίζεις ότι την ελέγχεις ότι ξέρεις τι ζητάς και το γιατί.
Στη χώρα που ζούμε την Ελλάδα, τυχαίνει το βίτσιο αυτό να είναι πάρα πολύ ακριβό. Ετσι ο ηρωινομανής πρέπει να είναι Μύδας, χρυσάφι. Επίσης μ' όλα αυτά που σου είπα θα κατάλαβες ότι μόνο με μια υποταγή απέναντι σ' αυτό το βίτσιο μπορείς να επιβιώσεις. Επίσης πιστεύω να κατάλαβες ότι θέλει μια ειδική μεταχείρηση. Θέλει ας το πούμε και αγάπη γιατί διαφορετικά θα σε σκοτώσει. Μην ξεχνάς ότι οι εχθροί σκοτώνουν. Θέλει λοιπόν μια αγάπη, μια ειδική μεταχείρηση για να μη σε σκοτώσει, στα μέτρα τα δικά της. Γιατί στο λέω είναι επικίνδυνη, γιατί ο άνθρωπος, ο άγγελος, ο σωματοφύλακας, που τη φυλάει, είναι άγγελος θανάτου. Απ' την άλλη μεριά είναι γλυκιά, διαφορετικά δεν θα υπήρχε καν λόγος να σου γράφω αυτά που σου γράφω.
Αλλά θα 'χεις καταλάβει ήδη πόσο κλειστά είναι τα περιθώρια της. Δεν μπορεί φίλε κανείς να αισθανθεί χορτασμένος από την ηρωίνη. Συνέχεια θέλει και περισότερο και περισότερο και περισσότερο. Κι εν κατακλείδι το φιξάκι, φιξάκι άγνωστε νεαρέ, θα 'πρεπε να ξέρεις τι είναι, δεν είναι παρά μια στιγμή, αλλά όπως ήδη κατάλαβες, μπορεί να γίνει μια ολόκληρη ζωή.
Αν έχεις τη δυνατότητα, διαβάζοντας αυτά που σου λέω, να ακούς το δίσκο μου ``εν λευκώ'', θα σ' ευχαριστούσα πάρα πολύ.''






“Junkies live a long time and often look younger than they are. When you stop growing you start dying. An addict never stops growing”.

Καθώς άρχισα να χρησιμοποιώ την πρέζα κάθε μέρα ή συχνά και πολλές φορές τη μέρα, σταμάτησα να πίνω και να βγαίνω έξω τη νύχτα. Οταν χρησιμοποιείς πρέζα δεν πίνεις. Φαίνεται πως το σώμα που έχει μια ποσότητα πρέζας μέσα στα κύτταρά του δεν μπορεί να απορροφήσει αλκοόλ. Το ποτό μένει στο στομάχι, προκαλώντας σιγά σιγά ναυτία, ενοχλήσεις και ιλίγγους και δεν νιώθεις τίποτα. Η χρήση πρέζας θα μπορούσε να είναι ένας σίγουρος τρόπος θεραπείας για τους αλκοολικούς. Σταμάτησα επίσης να πλένομαι. Οταν χρησιμοποιείς πρέζα για κάποιο λόγο η αίσθηση του νερού στο δέρμα είναι δυσάρεστη και οι πρεζάκηδες με το ζόρι κάνουν μπάνιο.
Εχουν γραφτεί ένα σωρό ανοησίες για τις αλλαγές που υφίστανται οι άνθρωποι καθώς αποκτούν έξη. Τελείως ξαφνικά ο ναρκομανής κοιτάζει στον καθρέφτη και δεν αναγνωρίζει τον εαυτό του. Οι πραγματικές αλλαγές είναι δύσκολο να προσδιοριστούν και δεν φαίνονται στον καθρέφτη. Οφείλεται στο ότι ο ίδιος ο ναρκομανής έχει μια ιδιαίτερη προκατάληψη όσον αφορά την εξέλιξη της έξης του. Γενικά δεν αντιλαμβάνεται καθόλου ότι αποκτά έξη. Λέει πως δεν υπάρχει φόβος να αποκτήσεις έξη εάν είσαι προσεκτικός και τηρείς μερικούς κανόνες όπως το να σουτάρεις κάθε δύο μέρες. Στην πράξη δεν τους τηρεί αυτούς τους κανόνες, αλλά κάθε έξτρα σουτάρισμα θεωρείται σαν εξαίρεση. Εχω συζητήσει με πολλούς ναρκομανείς και όλοι τους λένε ότι μείναν κατάπληκτοι όταν ανακάλυψαν πως πράγματι είχαν την πρώτη έξη. Πολλοί απ' αυτούς απέδιδαν τα συμπτώματά τους σε κάποια άλλη
αιτία.
Καθώς κυριαρχεί η έξη, τα άλλα ενδιαφέροντα χάνουν την σπουδαιότητά τους γι' αυτόν που κάνει χρήση. Η σφαίρα των σπουδαιοτήτων της ζωής περιορίζεται στην πρέζα, στο φτιάξιμο και το να περιμένεις το επόμενο φτιάξιμο, στις "καβάτζες" και τις "συνταγές", τα "γκανάκια" και τα "σταγονόμετρα". Ο ίδιος ο ναρκομανής συχνά αισθάνεται πως ζει κανονικά και πως η πρέζα είναι κάτι το περιστασιακό. Δεν συνειδητοποιεί πως το μόνο που κάνει στις δραστηριότητές του που δεν έχουν σχέση με την πρέζα είναι να εκτελεί κινήσεις. Μόνο όταν η προμήθειά του διακοπεί μόνο τότε αντιλαμβάνεται τι σημαίνει η πρέζα γι' αυτόν.
"Γιατί χρειάζεστε τα ναρκωτικά κύριε Λι;" είναι μια ερώτηση που ρωτάνε οι ηλίθιοι ψυχίατροι. Η απάντηση είναι, "Χρειάζομαι την πρέζα για να σηκωθώ απ' το κρεβάτι το πρωί, για να ξυριστώ και να φάω πρωινό. Τη χρειάζομαι για να μείνω ζωντανός".
Φυσικά οι πρεζάκηδες κατά κανόνα δεν πεθαίνουν από το κόψιμο της πρέζας. Στην κυριολεξία όμως, το να κόβεις μια έξη συνεπάγεται τον θάνατο των κυττάρων που εξαρτώνται από την πρέζα και την αντικατάστασή τους από κύτταρα που δεν χρειάζονται την πρέζα.

ΟΥΪΛΙΑΜ ΜΠΑΡΟΟΥΖ

ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ "JUNKY"

...και μια κυρία για το τέλος

(rehab)

Δεν θέλω να πάω για αποτοξίνωση. Δεν θέλω. Μου αρέσει να ζω στον ασπρόμαυρο κόσμο μου, μαζί μ’ εκείνη, να χορεύουμε μες στις χιονονιφάδες. Το κορμί της είναι πλαστικό και διάφανο και μου δίνει αυτό που κουβαλάει μέσα της παίρνοντας σε αντάλλαγμα το αίμα μου. Δεν με νοιάζει, ούτως ή άλλως δεν ήταν ποτέ αρκετό για να με κρατήσει στη ζωή, έπρεπε να το αναμείξω μ'άλλα πράγματα, να φτιάξω το Θείο μίγμα που με εκτοξεύει στον παράδεισο, κι όταν χάνεται και μένω μόνο με το muggle αίμα μου με κατεβάζει στην κόλαση. Καλύτερα όμως έτσι. Μ'αρέσει τα πράγματα να είναι είτε άσπρα είτε μαύρα. Να μην υπάρχει πουθενά το απαίσιο ποντικίσιο γκρι που με κάνει να νιώθω σαν να μη ζω. Άσπρο και μαύρο. Είναι ωραία.

Δεν θέλω να πάω για αποτοξίνωση. Δεν θέλω. Κρυμμένη, να μείνω κρυμμένη. Είμαι άσχημη και ατάλαντη, είμαι μικρή και αδύναμη, δεν αξίζω τίποτα. Θέλω να μείνω κλεισμένη στο διαμερισμά μου, με τις κουρτίνες τραβηγμένες. Δεν θέλω φως. Απ' έξω μαζεμένοι άνθρωποι που θέλουν να με φωτογραφίσουν όσο πιο άσχημη γίνεται. Θέλουν να απαθανατίσουν τα λειψά μου δόντια, τα λιπόσαρκα χέρια μου, το στήθος μου να κρέμεται έξω απ' το σουτιέν, τα άλουστα μαλλιά μου σαν φωλιά πουλιών, το άπλυτο κορμί μου -δεν αντέχω το νερό- , να μείνω στην αιωνιότητα άσχημη και ξεδοντιάρα και πρεζάκι. Άκου πρεζάκι. Ας βρουν άλλο κορόιδο. Εγώ θα μείνω εδώ, εδώ μέσα που είμαι προστατευμένη, μαζί με την καλύτερή μου φίλη, που δεν τη νοιάζει αν είμαι άσχημη, άπλυτη κι αχτένιστη. Την αγαπώ γιατί κι εκείνη μ΄'αγαπάει όπως είμαι.


Δεν θέλω να πάω για αποτοξίνωση. Δεν θέλω. Είμαι όμορφη, αδύνατη και σέξι. Φοράω ωραία ρούχα, τα μαλλιά μου αγγίζουν τον ουρανό. Είμαι σταρ. Βγαίνω έξω κι ο κόσμος με κοιτάζει γιατί είμαι εγώ, αυτό το τεράστιο εγώ μέσα σ'αυτό το μικροσκοπικό κορμί, αυτό το μοναδικό πλάσμα που δεν πατάει στη γη μα αιωρείται αφήνοντας πίσω του αέρα γεμάτο χρυσόσκονη. Οι άνθρωποι με φωνάζουν με το μικρό μου όνομα, το φαγητό μου είναι κερασμένο, το ραδιόφωνο παίζει τα τραγούδια μου. Τα κορίτσια βάφονται με eyeliner και κάνουν τατουάζ στα μπράτσα τους για να μου μοιάσουν. Και όσο κι αν μεγαλώνω θα είμαι πάντα νέα. Είμαι η καλύτερη και κάνω ό,τι θέλω.


Δεν θέλω να πάω για αποτοξίνωση. Δεν θέλω. Η αλήθεια είναι πως είμαι το κορίτσι της διπλανής πόρτας. Άνθρωπος, με δυο πόδια και δυο χέρια. Αδύνατη αλλά με πολλά κιλά ταλέντο. Αδύναμη, και δεν μπορώ να το διαχειριστώ. Αλλά είμαι κανονικός άνθρωπος, τ'ορκίζομαι. Βγαίνω, γλεντάω, κοιμάμαι κομμάτια, ξυπνάω κουρασμένη, αγαπώ, μισώ, τον εαυτό μου, τους άλλους, κοιτιέμαι στον καθρέφτη, μ'αρέσει η φάτσα μου, δεν μ'αρέσει, μήπως πάχυνα, δεν με πήρες τηλέφωνο, έχει τίποτα να φάμε μαμά, πάμε για ψώνια, έχω άγχος, αφήστε με ήσυχη, νυστάζω, δεν μπορώ να μείνω ξύπνια, φοβάμαι, δεν θέλω να πεθάνω, είδε κανείς τη φίλη μου, πού είναι, τη χρειάζομαι. Τη χρειάζομαι για να συνεχίσω. Να συνεχίσω να τραγουδάω. Γιατί το μόνο που ήθελα στη ζωή μου ήταν να τραγουδάω. Όταν θα θέλω κάτι άλλο, θα τη διώξω.Υπόσχομαι. Και τώρα. Μπορώ. Τη διώχνω. Την έδιωξα κιόλας. Μπορώ και μόνη μου. Να ανέβω στη σκηνή και να τραγουδήσω. Μόνη μου.
Με λένε Amy και είμαι καλά.

Πρικηπά μια αποφώνηση παρακαλώ....

ΠΡΕΖΕΣ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΠΟΛΛΕΣ...Η ΗΡΩΊΝΗ ΟΜΩΣ ΣΚΟΤΩΝΕΙ...

Διαβάστε περισσότερα

Αυτό το ποίημα... (δεν είναι για σένα...ή μήπως είναι?)

Αυτό το ποίημα είναι για σένα

που τρελαίνεσαι πριν πέσεις στο κρεβάτι

και μουρμουράει η γυναίκα σου για τους απλήρωτους λογαριασμούς

και τρελαίνεται η μάνα σου για τις αδιόρθωτες συμπεριφορές σου

και σου μιλάνε οι φίλοι σου για τις ακάθαρτες σιωπές.

Αυτό το ποίημα είναι για ‘κείνους που μαύρισαν τα χέρια τους

και πίνουν ούζα στου καφενείου την πληρωμή,

που σταυρώνονται στους πάγκους για τρεις κι εξήντα

και τους γαμούν οι τράγοι της πολιτικής,

τα κωλόπαιδα με τις σιδερωμένες γραβάτες.

Αυτό το ποίημα είναι γι’ αυτούς που δεν καταλαβαίνουν 
τους γραφιάδες των free press

‘κείνους που λέν’ τι όμορφα είναι τα βράδια της πόλης

γιατί ποτέ δεν άνοιξαν φάκελο με λογαριασμό

γιατί η μάνα ξεσκάτιζε τα βρακιά τους απ’ τα ερασιτεχνικά μεθύσια

και ο πατέρας φρόντιζε τα πλυμένα τους αρχίδια.

Αυτό το ποίημα είναι για τους μαλάκες ποιητές

που νόμιζαν πως τα λόγια είναι δυο ποτάμια.

Που δεν ρόζιασαν ποτέ τους τις παλάμες

και γίνανε το λουρί ενός ατάλαντου.

Για τα Παρίσια τους

και τις αγύμναστες κωλοτρυπίδες τους

για τους μπαμπάδες στρατηγούς τους

και τις γιαγιάδες νταβατζήδες τους.

Για τα ποτά των 10 ευρώ τους στα μπαρ της γελοιότητας

για το βυζί της μάνας τους που έγινε εικονοστάσι

και τα ημερωμένα μεσημεριάτικα πρωινά τους 
που δεν υπήρχε ποτέ το ξυπνητήρι.

Αυτό το ποίημα είναι για

τους πενηντάρηδες οικοδόμους

που πίνουν ότι βρουν μπροστά τους

μονάχα για να σταματήσουν τα χρόνια

και τις γυναίκες τους που μετράν τις δεκάρες στα μπακάλικα της γειτονιάς μην τυχόν και φάνε ξύλο το βράδυ.

Αυτό το ποίημα είναι για τους χαρτογιακάδες

που έπιασαν τον παπά απ’ τα αρχίδια

και τους παπάδες που έγιναν αρχίδια.

Αυτό το ποίημα είναι για τούτη την πόλη

που δεν κατάλαβε ποτέ από που της ήρθε

και βολεύεται με τα ίδια σκατά

εδώ και κάποιες δεκαετίες

και θα βολεύεται για χρόνια ακόμη

καθώς οι σκύλες θα γαβγίζουν τα βράδια

οι μπεκρήδες θα μετράνε ατυχία

και τ’ αποτσίγαρα θα χορεύουν κλακέτες

πάνω στον ίδιο ρυθμό του θανάτου.

Γιάννης Ζελιαναίος - “Ο διάβολος πάνω σε στρατσόχαρτο”

Διαβάστε περισσότερα

Καπνός vs πακέτο... Μέρος 2ο

Μαλακό (αριστερά) και σκληρό (δεξιά)

1ο Μέρος

Πακέτο

Είναι αυτό το κουτάκι που έχει μέσα τα βιομηχανικά τσιγάρα. Βγαίνει σε σκληρό, σε μαλακό και σε κασετίνα. Το σκληρό είναι σκληρό με μια "πορτούλα" από πάνω για να τα βγάζεις, το μαλακό... μαλακό με χαρτάκι από πάνω που το σκίζεις, και η κασετίνα είναι για τους γέρους... Το μόνο που θές για να τα καπνίσεις είναι φωτιά. 

Το σπαστικό με τα βιομηχανικά τσιγάρα είναι που δεν σβήνουν μόνα τους όπως τα στριφτά. Βγάζουν αυτό το ντουμάνι που πολλές φορές είναι και βρωμερό και τελειώνει στο 5λεπτο. Είτε το καπνίσεις είτε όχι. Και αν μιλάς και πολύ... γάμα το... Το κάνει όλο ο διπλανός. 

Ποτέ δεν συμπάθησα το σκληρό πακέτο. Πάντα ήμουν του μαλακού. Ψιλοπαίρνει το σχήμα της τσέπης, του χεριού και γενικά είναι πιο ευέλικτο.  Και άμα λάχει πατικώνει και τα τσιγάρα και τα κάνει σαν τσίχλες. 

Κλασσική κασετίνα

Είναι και αυτή η μαγκιά που έχει το μαλακό. 

Αυτό που θα κάψεις το πλαστικό από πάνω, παρόλο που δεν έχω καταλάβει γιατί, αφού έχει ξεκάθαρα το χαρακτηριστικό "δεν ξέρω πως το λένε, αλλά το τραβάς και σκίζει γύρω γύρω το πλαστικό και βγαίνει όλο". Ο μοναδικός λόγος που έχω ακούσει για αυτό, είναι για να μην βρέχεται το πακέτο. Κάτσε ρε φίλε. Για σερφ θα πας με το πακέτο αγκαλιά, ή στις νεροτσουλίθρες..; Άσε που έχει απ έξω και το χαρτί και από μέσα και το αλουμινόχαρτο (ή τελοσπάντων ό,τι είναι αυτό). Άμα δεν είσαι ηλίθιος και ατζαμής, δεν θα βραχεί. Άσε που το καταβροχθίζεις και σε μια μέρα...

Μαλακά πακέτα ψιλοπατιμένα

Αφού λοιπόν το βγάλεις/κάψεις το πλαστικό και αφού σκίσεις και το χαρτάκι, ήρθε η μεγάλη ώρα: 

Να βγάλεις το πρώτο τσιγάρο... 

Αν πας να το πιάσεις με τα δάχτυλα όπως βγάζεις το πρώτο caprice είσαι αποτυχημένος. Έκανες το υπέρτατο fail. Ότι γκόμενα σε κοίταξε, σε κοίταξε. Τέλος... Παπαλα... 

Ακολουθεί αναλυτικός οδηγός σωστού "βγαλσίματος" πρώτου τσιγάρου:

α. Παίρνεις ύφος χαλαρό αλλά συνάμα βγάζεις αντρίλα, βαρβατίλα μπορεί και ιδρωτίλα...

β. Κοιτάς κάτω... Πάντα κοιτάς κάτω είτε βγάζεις τσιγάρο, είτε στρίβεις.

γ. Πιάνεις το πακέτο με τον αντίχειρα, τον δείκτη και τον μέσο (με άλλα δάχτυλα είναι λάθος) και το κρατάς ελαφρώς σφιχτά...

Σχεδόν τέλειο...

δ. Στη συνέχεια με μια απότομη κίνηση χτυπάς το κλειστό σημείο του άνω μέρους του πακέτου στον δείκτη του άλλου χεριού(και πάλι άλλο δάχτυλο είναι λάθος). Αφού λοιπόν ακουστεί ο χαρακτηριστικός γδούπος του πακέτου πάνω στο δάχτυλο, περιμένεις να εμφανιστεί το φίλτρο κάποιων τσιγάρων. Αν δεν τα καταφέρεις με τη πρώτη, ξαναπροσπάθησε. Αν δεν τα καταφέρεις και με τη δεύτερη, μπορείς να το σώσεις με μια τρίτη. Αν και πάλι δεν βγει τίποτα, σήκωσε το βλέμμα σου. Κοίτα τριγύρω. Όσοι γελούν και σε χλευάζουν έχουν απόλυτο δίκιο. Με γρήγορες κινήσεις βάζεις το πακέτο στην τσέπη, φοράς το πανωφόρι σου και εξαφανίζεσαι για περίπου 2 μέρες από τον κόσμο. 

Ας υποθέσουμε ότι αυτό δεν θα μας συμβεί ποτέ και ας μετρήσουμε τα τσιγάρα που έχουν εμφανιστεί. Εάν είναι 6, που στο κλασσικό 20άρι πακέτο είναι ο μέγιστος αριθμός που μπορούν να βγουν τότε είσαι απλά μέτριος. Συνήθως δεν εξέχει κανένα αρκετά για να το τραβήξεις με τα χείλια και αναγκαστικά θα βάλεις δόντια, χώνοντας το μισό πακέτο στο στόμα σου. Εάν τώρα βγουν από 3 έως 5, κάποιο θα είναι λίιιγο πιο έξω από τα άλλα οπότε είσαι ψιλοκομπλέ. Εάν όμως βγάλεις 2, εκ των οποίων το ένα είναι πολύ πιο έξω από το άλλο, τότε πέτυχες διάνα. Είσαι φοβερός και γαμάτος. Και λίγο κάγκουρας... (Να βγάλεις ένα μόνο δεν παίζει περίπτωση γιατί δεν είσαι τόσο μάγκας οπότε το παραβλέπουμε)

Πώς να ανάψεις ένα τσιγάρο:

Ακόμα και αυτή η διαδικασία δεν είναι καθόλου απλή. Τα ποσοστά γαματοσύνης σου εξαρτώνται άμεσα από αυτήν.

Όταν λοιπόν πάρεις το τσιγάρο στα χέρια σου, το καλό που σου θέλω είναι να το κρατάς με τα δύο δάχτυλα: δείκτη και αντίχειρα. Εκεί είναι η δεύτερη μεγάλη στιγμή σου. Αν το ανάψεις αμέσως τότε πραγματικός άντρας δεν ήσουν ποτέ, και δύσκολα θα γίνεις.

Ο σωστός μάγκας-άντρας -δηλαδή εσύ- θα πάρει το τσιγάρο κρατώντας το από το μπροστά μέρος που ανάβεις και με την χαρακτηριστική κίνηση, θα χτυπήσει επαναλαμβανόμενα την κάτω μεριά του φίλτρου, πάνω στο πακέτο. Εάν θες να προκαλέσεις τότε μπορείς να το χτυπήσεις στο νύχι του αντίχειρα, αλλά αυτή η παραλλαγή ελοχεύει κινδύνους να γίνεις περίγελος και σαχλαμάρας αν δεν το πουλήσεις καλά. 

Αυτή η κίνηση λέγεται ότι γίνεται για να κατέβει λίγο ο καπνός προς το φίλτρο και να σφίξει το τσιγάρο... κοινώς ΠΑΠΑΡΙΑ. Πάλι για να κάνεις το μάγκα γίνεται μαλάκα ποζερά...

(Οι παραπάνω οδηγοί απευθύνονται αποκλειστικά σε άντρες)

Ένας πραγματικός
καπνιστής...

Όσους οδηγούς και αν έχεις διαβάσει όμως, όσες τεχνικές και αν έχεις εφαρμόσει,  πάντα θα νιώθεις μικρός και σχεδόν ένα τίποτα όταν παρακολουθείς μια διαφήμιση τσιγάρων. Γιατί εκεί υπάρχουν οι πραγματικοί άντρες. Εκεί όπου ο άντρας/μάγκας/γαμάτος/τούμπανος/.... θα σκάσει με το υπέροχο άλογο, πάντα σε στολή καουμπόι, θα αράξει έξω από ένα συνήθως άδειο σαλούν πάνω σε μια κουνιστή καρέκλα, όπου θα βγάλει απλά ένα τσιγάρο από το πακέτο του, και θα το ανάψει αμέσως, χαϊδεύοντας ταυτόχρονα το λυκόσκυλο που κάθεται πιστά στο πλάι του και παρακολουθώντας στον ορίζοντα το ήλιο να δύει και να ανατέλλει ταυτόχρονα. Και αυτός να μένει πάντα χαλαρός απολαμβάνοντας ένα πραγματικό τσιγάρο... Ναι ρε καπνοβιομηχανία... έτσι έχουμε συνηθίσει από μικρά παιδιά. Όλοι έχουμε από 2-3 άλογα σπίτι και ένα πρόχειρο σαλούν κάπου στη γειτονιά. Εγώ πάντως αν έβλεπα δύση και ανατολή μαζί, λογικά θα τράβαγα τα μαλλιά μου. 

Slim τσιγάρα

Κάπως έτσι λοιπόν ήταν τα πρότυπα τόσα χρόνια για τα πακέτα, μέχρι που τη δεκαετία του '60 εμφανίστηκαν τα σλιμ (slim). Τα τσιγάρα που απευθύνονται αποκλειστικά στις γυναίκες. Ναι ναι, αυτά που σαν άντρας το σκέφτεσαι δέκα φορές παραπάνω για να κάνεις τράκα και πρέπει να φτάσεις στο αμήν για να τα καπνίσεις. Είναι πιο λεπτά και πολλές φορές πιο μακρυά για να προσδίδουν αυτή τη χαρακτηριστική λεπτότητα που χρειάζεται μια γυναίκα για να ρίξει έναν άντρα... Όοοοχι όοοχι δεν είναι τα βυζιά και ο κώλος. Είναι η λεπτότητα κύριοι που κοιτάζει στη αρχή ο άντρας. Και όποιος λέει το αντίθετο άπλα παραληρεί...

Διαφήμιση.. με νόημα...

Τέλος υπάρχει μια κατηγορία τσιγάρου την οποία δικαίως απεχθάνεται ο μέσος καπνιστής. Αυτή του ηλεκτρονικού τσιγάρου. Είναι αυτό το μαραφέτι, που παίρνει ένα νεράκι μέσα με άρωμα, το φορτίζεις λες και είναι κινητό, πατάς ένα κουμπί και ρουφάς. Και βγάζει έναν "οικολογικό" καπνοοο.... άλλο πράμα. Πέσαν και όλοι στην παγίδα ότι είναι πιο υγιεινό, ότι θα μπορείς να καπνίζεις στο αεροπλάνο, στο σινεμά και γενικά όπου απαγορεύεται το κανονικό τσιγάρο. ΠΙΠΕΣ... Όπου απαγορεύεται το ένα, απαγορεύεται και το άλλο. Λες και ο καπνός του είναι από βελούδο. Αλλά ξέχασα... με το ηλεκτρονικό τσιγάρο δεν καπνίζεις... Ατμίζεις... το άκουσες μαλάκα άχρηστε καπνιστή που τόσο καιρό ρουφάς τον καρκίνο του καπνού...; Μάθε μπαλίτσα από τους ειδικούς και ρούφα το αρωματισμένο ζουμί να στανιάρεις...

Σετ ηλεκτρονικού τσιγάρου

Διαβάστε περισσότερα

Καπνός vs πακέτο... Μέρος 1ο

   Είσαι έξω με την παρέα σε μπαρ. Πίνεις το ποτάκι σου και τσεκάρεις τριγύρω για κάνα καλό "κομμάτι" να παίξεις λίγο μπάλα... Ξάφνου πέφτει το μάτι σου σε ενδιαφέρον θηλυκό το οποίο αμέσως σε τσεκάρει. Κοιτάς.... κοιτάει... Ξανακοιτάς... ξανακοιτάει... Χαμογελάς... Και βέβαια χαμογελάει. Κοιτάς άλλες 2-3 φορές για να σιγουρευτείς γιατί είσαι τόσο κομπλεξικός που φοβάσαι και τη σκιά σου. Οι φίλοι σου σε έχουν πάρει χαμπάρι και αρχίζουν τα πειράγματα. "Ρε πήγαινε να της μιλήσεις", "ρε χώσου", "ρε μη μασάς" και άλλα τέτοια να σε ανεβάζουν. Τελικά κάνεις την κότα μέχρι που τη βλέπεις να σηκώνεται. Πλησιάζει προς το μέρος σου. Είναι ακόμα καλύτερη από πιο κοντά. Έχεις χεστεί σχεδόν πάνω σου. Φτάνει σε απόσταση αναπνοής και ετοιμάζεσαι να εφαρμόσεις όσα σε έχει διδάξει ο Will Smith ο Jude Law και ο James Bond και να ξεκινήσεις καβλάντα θανάτου... Παρατηρείς ότι κρατάει τσιγάρο. Σου ψιθυρίζει στο αυτί: "Μήπως έχει φωτιά..?" Και απαντάς εσύ μετά: "Σόρρυ δεν καπνίζω". Και πετάγεται μετά ο μορφονιός της παρέας και της ανάβει το τσιγάρο πιάνοντάς της ταυτόχρονα κουβέντα. ΜΠΡΑΒΟ ΜΑΛΑΚΑ. ΦΛΩΡΕ. Το χασες το γκομενάκι. Τι κατάλαβες που δεν καπνίζεις; Ένας καπνιστής αμέσως και με ταχύτητα γατόπαρδου θα είχε αρπάξει τον αναπτήρα από το τραπέζι και θα της άναβε το τσιγάρο. Την γκόμενα βέβαια πάλι ο μορφονιός θα την έριχνε γιατί είσαι αούγκατος και δεν μπορείς να αρθρώσεις κουβέντα αλλά εσύ το καθήκον σου το έκανες...

Το θέμα όμως είναι άλλο... Άλλη μία αιώνια κόντρα... Καπνός ή Πακέτο...?

Καπνός

Αιθέρια ύπαρξη σαλιώνει με τρόπο...

Αυτό το καφεξανθό περίπου πράγμα με μικροσκουλικέ σχήμα που συσκευάζεται σε ένα σακούλι και κλείνει είτε με αυτοκόλλητο είτε με "χριτς-χρατς" είτε με "αυτές τις δύο διάφανες πλαστικές γραμμές που μπαίνει η μία μέσα στην άλλη και δεν ξέρω πως λέγονται". Χρειάζεται χαρτάκια να για καπνιστεί (προφανώς) και για τους πιο απαιτητικούς και φιλτράκια. Ααα... και σάλιο για να κολλήσει το χαρτάκι. Αυτό είναι που δίνει όλη τη γλύκα. Το αργό γλύψιμο της κόλλας με τη γλώσσα, που αν μια γυναίκα σέβεται τον εαυτό της οφείλει να το κάνει να δείχνει πονηρό, και επίσης αν ένας κάφρος σέβεται τον εαυτό του οφείλει να το κάνει να δείχνει φουλ αηδιαστικό στη γυναίκα που τον προκάλεσε, αφήνοντας πάνω στο χαρτάκι 2-3 χιλιοστά πάχος σάλιο, μαζί με μπόλικες φουσκαλίτσες και στο τέλος να κλείσει χαρακτηριστικά το μάτι. 

Ανάβεται με αναπτήρα ή σπίρτα. Προτιμώ να σπίρτα για να δείχνω λίγο πιο μάγκας... 

Τον τελευταίο καιρό υπήρξε αύξηση των πωλήσεων του καπνού λόγω της αυξημένης φορολογίας στο πακέτο. Το γύρισαν δηλαδή όλοι στον καπνό για να γλυτώσουν κάνα φράγκο και έτσι αν ξεμείνεις από χαρτάκια η φίλτρα θα βρεθεί σίγουρα κάποιος εκεί κοντά να σου δώσει. Αν όχι φύγε αμέσως από την περιοχή. Δεν ανήκεις εκεί...

Το καλό βέβαια σε αυτή την υπόθεση είναι ότι είτε λόγο τιμής είτε λόγω μόδας είτε λόγω μαλακίας όλο και περισσότερες γυναίκες θα θέλουν να μάθουν να στρίβουν. Και ποιος θα βρεθεί στο πλάι τους να τους το μάθει...? 

ΕΣΥ φυσικά... 

ΕΣΥ θα είσαι εκεί για να τους ανοίξεις το σακουλάκι..., να τους γλείψεις το χαρτάκι..., να τους βάλεις το φιλτράκι..., Και αν πηδήξεις έτσι ποτέ..., χέσε με...

Τώρα αν συμβαίνει το αντίθετο και σε μαθαίνει γκόμενα να στρίβεις, ένα θα σου πω... Είσαι αξιολύπητος  άχρηστος, φλώρος και γυναικωτός. Δεν ξέρω γιατί, αλλά είσαι... Εκτός και αν το κάνεις για να πηδήξεις. Τότε είσαι απλά μαλάκας. 

Τσιγάρο έτοιμο για στρίψιμο

Το να στρίβεις λοιπόν το ΔΙΚΟ ΣΟΥ τσιγάρο και να το καπνίζεις είναι όλη η μαγεία της υπόθεσης. Και με τα κατάλληλα χαρτάκια μπορείς να το κάνεις βαρύ η ελαφρύ, χοντρό η λεπτό, σκληρό η μαλακό...

Επίσης είναι και παραδοσιακό για μας τους χωριάτες που είμαστε γέννημα θρέμα των καπνοβιομηχανιών να κάνουμε καπνό. Θυμάμαι τον συχωρεμένο τον παππού μου να μου λέει ότι παίρναν τον ξεραμένο καπνό από τις καλύβες στα χωράφια, τον κόβανε με ένα μαχαιράκι, και τον χώναν έτσι χύμα στην τσέπη. Και όποτε θέλαν να στρίψουν βγάζαν μισή χούφτα καπνό, βάζαν λίγο στο χαρτάκι, και φυσικά ο υπόλοιπος έπεφτε κάτω. 

Και τώρα μην τυχόν και χάσουμε λίγα τρίμματα στο τέλος, ή αυτά που μένουν από μπροστά μετά το στρίψιμο... Θα τα πάρουμε ένα-ένα με το δάχτυλο και γρήηηηγορα πίσω στον καπνό... Και δεν πα να είναι ξερός, σάπιος, με σκουλήκια και να βρωμάει...? Αν έχεις ξεμείνει και βαριέσαι να πας να πάρεις, θα τον καπνίσεις. Λογικά θα ξεράσεις λίγο από τα πνευμόνια σου, αλλά θα καπνίσεις... 

Τέλος, αν είσαι στην κατηγορία που χρησιμοποιεί "μηχάνημα", "εργαλείο", "στριφτήρι" ή όπως διάολο το λέτε... ΦΤΟΥ ΣΟΥ 

Άθλιο στριφτήρι

Γιατί ρε φίλε δεν μαθαίνεις να στρίβεις...? Δεν είναι δα και τόσο δύσκολο. Είναι που είναι πολλά τα πράγματα που κουβαλάς (καπνός, χαρτάκια, φιλτράκια, αναπτήρας-σπίρτα) αν είναι να κουβαλάς και την κουμούτσα μαζί και να χώνεις τη μούρη σου μέσα να γλείψεις το χαρτάκι (το έχω δει και αυτό) άστο καλύτερα... Πακετάκι για σένα. Μετά από 2-3 τσιγάρα χωράει και ο αναπτήρας και είσαι κομπλέ. Θα μου πεις τα βάζεις όλα μέσα στον καπνό και ησυχάζεις... Και εγώ θα σου πω ότι πρώτον είσαι γελοίος, δεύτερον κάποια στιγμή θα ξεμείνεις και τρίτον είσαι γελοίος.

μέρος 2ο...

Διαβάστε περισσότερα